Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.), Sędzia del. NSA Janusz Furmanek, Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska, po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. W. i I. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 954/13 w sprawie ze skargi E. W. i I. W. na decyzję Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz E. W. i I. W. solidarnie kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 954/13, po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. W. i I. W. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzje oraz decyzję Ministra Infrastruktury z [...] lipca 2010 r. nr [...] (pkt 1 wyroku).
Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.
Minister Infrastruktury decyzją nadzorczą z [...] lipca 2010 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r. i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia [...] czerwca 1950 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przeznaczenie opisywanej nieruchomości w obowiązującym wówczas planie zagospodarowania przestrzennego uniemożliwiało byłym właścicielom korzystanie z niej w sposób przewidziany w planie, bowiem nie mogli oni zrealizować żadnej z funkcji w nim wskazanych.
Wnioskiem z dnia 19 sierpnia 2010 r. E. W. i I. W. wystąpiły o ponowne rozpatrzenie sprawy. Podniosły, że organ wydając zakwestionowaną decyzję nie uwzględnił oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Wa 1867/04, kwestionując przy tym analizę dokonaną przez organ w zakresie możliwości realizacji przez dotychczasowych właścicieli funkcji budownictwa społecznego. Jednocześnie wskazały, że elementem obligatoryjnym planu jest zamieszczenie linii rozgraniczających, a ich brak już z góry przesądza o tym, że plan ten jest sprzeczny z prawem.
Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], uchylił w całości decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] grudnia 1950 r., nr [...] i utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia [...] czerwca 1950 r., nr [...], odmawiającego przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] (dawniej ul. [...]), ozn. nr hip [...].
Organ nadzoru podniósł, że Minister Infrastruktury wydając ww. decyzję oparł się na informacjach dotyczących stanu prawnego przedmiotowej nieruchomości wynikających z danych ewidencji gruntów nadesłanych przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2006 r., nr [...], wskazujących, że nieruchomość hip. [...] stanowi obecnie działki ewidencyjne nr [...]. Tymczasem w toku postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w oparciu o analizę treści właściwych ksiąg wieczystych stwierdzono, że w skład przedmiotowej nieruchomości hipotecznej ozn. nr hip. [...], w wyniku przeprowadzonych podziałów działek wchodzą aktualne działki ewidencyjne nr [...], w użytkowaniu wieczystym właścicieli lokali (którzy w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. nie zostali uwzględnieni jako strony postępowania) w budynku posadowionym na przedmiotowej nieruchomości, [...], [...] oraz działka nr [...], co potwierdza również treść notatki służbowej geodety uprawnionego z dnia 12 lutego 2013 r. W ocenie Ministra uchybienie polegające na wydaniu rozstrzygnięcia bez ustalenia pełnego kręgu stron postępowania stanowi naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 61 § 4 k.p.a.