Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant st. asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3817/15 w sprawie ze skargi J. S. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy 1. uchyla zaskarżony wyrok oraz postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r. nr [...], 2. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz J. S. kwotę 1037 (jeden tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3817/15 na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę J. S. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Zaskarżonym postanowieniem Minister Infrastruktury i Rozwoju, działając na podstawie art. 59 § 2 w związku z art. 59 § 1 i art. 58 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił J. S. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją tego organu z dnia [...] maja 2015 roku nr [...]. Na mocy tej decyzji odmówiono stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w G. z dnia [...] lipca 1953 roku nr [...] o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w K. W., stanowiącej własność L. L.. W uzasadnieniu wskazano, że wydaną w sprawie decyzję doręczono pełnomocnik J. S. radcy prawnej M. B. w dniu 3 czerwca 2015 roku. Pismem z dnia 6 lipca 2015 roku pełnomocnik złożyła w imieniu swojej mocodawczyni wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności. Wyjaśniła, że w piątym dniu terminu do złożenia wniosku, tj. w dniu 8 czerwca 2015 roku, obłożnie zachorowała i w związku z tym nie była w stanie pracować. Zaznaczyła, że choroba trwała ponad 20 dni i wymagała leżenia.

W ocenie organu pełnomocnik strony nie uprawdopodobniła, że zapadła na chorobę, której charakter - nawet przy dołożeniu najwyższych starań - uniemożliwiał sporządzenie i przesłanie w terminie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy osobiście lub przy pomocy innej osoby, w tym substytuta. Nie dowodzi tego w szczególności przedłożone zaświadczenie lekarskie, na podstawie którego nie sposób stwierdzić choroby obłożnej, wymagającej hospitalizacji. Organ wskazał, że pełnomocnik nie zawiadomiła dziekana rady okręgowej izby radców prawnych o konieczności wyznaczenia zastępcy z urzędu.

Skargę na to postanowienie złożyła J. S., podnosząc, że w pracy w jednoosobowej kancelarii nie ma możliwości zapewnienia stałego zastępstwa. Tylko osoba niemająca własnych zobowiązań zawodowych mogłaby bowiem przyjąć pełnomocnictwo substytucyjne w każdej sytuacji. W praktyce zdarza się zaś, że - ze względu na szczególne okoliczności - udzielenie substytucji nie może dojść do skutku.

Powołanym na wstępie wyrokiem Sąd I instancji uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa. Sąd podzielił stanowisko organu, że pełnomocnik skarżącej nie uprawdopodobniła braku winy w uchybieniu terminu. Powinna bowiem tak zorganizować pracę swojej kancelarii, aby w razie choroby mógł ją zastąpić pełnomocnik substytucyjny. W ocenie Sądu organ słusznie wskazał, że na podstawie dołączonego do wniosku o przywrócenie terminu zaświadczenia lekarskiego nie sposób stwierdzić choroby ciężkiej o charakterze obłożnym, wymagającej hospitalizacji, która uniemożliwiałaby dokonanie przedmiotowej czynności osobiście lub przez osobę trzecią. Odnosząc się do załączonych do wniosku o przywrócenie terminu oświadczeń r.pr. J. L., adw. C. W. i r.pr. E. L.-C. o braku możliwości występowania w sprawe w roli pełnomocnika substytucyjnego, Sąd uznał, że nie mają znaczenia dla sprawy wobec innych możliwości dokonania przedmiotowej czynności. Podkreślił, że pełnomocnik mogła zwrócić się o pomoc do swojej mocodawczyni. Zwrócił też uwagę na to, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczyło wyrazić niezadowolenie z wydanego rozstrzygnięcia.

Strona 1/4