Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska, Sędzia NSA Wiesław Morys, Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.), Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska, po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Gospodarki od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2478/13 w sprawie ze skargi D.R. M. Sp. z o.o. w L. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Rozwoju na rzecz D. R. M. Sp. z o.o. w L. kwotę 197 (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 [...]r. uchylił zaskarżoną decyzję Ministra G[...] z dnia 31[...] r. nr D[...], utrzymującą w mocy decyzję Ministra G[...] z dnia 20 [...] r. nr D[...] odmawiającą stwierdzenia nieważności orzeczenia Nr 2[...] Ministra P[...] z dnia 13 lutego 1948 r. w części orzekającej o przejściu na własność Państwa przedsiębiorstwa pod nazwą: Fabryka M[...] ul. W[...], w zakresie przejętej wraz z ww. przedsiębiorstwem nieruchomości położonej we W[...] przy ul. W[...], stanowiącej działkę nr 4[...] o powierzchni 37.870m2, zapisaną w księdze hipotecznej nr 4[...]; a nadto stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu oraz zasądził od Ministra G[...] na rzecz strony skarżącej Dr R[...] w L[...] kwotę 457zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Powyższy wyrok został podjęty w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Minister Gospodarki, po rozpatrzeniu wniosku Dr R[...] w L[...], decyzją z dnia 31 [...] r., nr D[...]utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 20[...] 2013 r., nr D[...] o niestwierdzeniu nieważności, na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 157 § 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), dalej przywoływanej jako: "K.p.a.", orzeczenia Nr 23 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 13 lutego 1948r., w części dotyczącej przedsiębiorstwa pod nazwą: Fabryka M[...], ul. W[...], w zakresie przejętej wraz z ww. przedsiębiorstwem nieruchomości położonej we W[...] przy ul. W[...], stanowiącej działkę nr 4[...] o powierzchni 37.870m2, zapisaną w księdze hipotecznej nr 4[...]. W uzasadnieniu podkreślono, że w niniejszej sprawie Minister G[...] był związany wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 maja 2012 r., w sprawie I OSK 672/11, w którym stwierdzono, że objęte decyzją z dnia 13 lutego 1948 r. przedsiębiorstwo stanowiło w tej dacie własność skarżącej Spółki, a mienie to jedynie zostało zagrabione przez niemieckiego okupanta. W powyższym wyroku stwierdzono także, że nieruchomość położona we W[...] przy ul. W[...], obejmująca działkę nr 4[...] o powierzchni 37.870m2, zapisana w księdze hipotecznej nr 4[...] stanowiła składnik majątkowy znacjonalizowanego przedsiębiorstwa.
Dalej Minister G[...] uznał, że w dniu 5 lutego 1946 r., tj. chwili wejścia w życie ustawy z dnia 3 stycznia 1946r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz.U. Nr 3, poz. 17 ze zm.) - dalej przywoływanej jako: "ustawa", przedmiotowe przedsiębiorstwo spełniało przesłankę nacjonalizacyjną, określoną w art. 3 ust. 1 lit. B ustawy, bowiem jako dobrze prosperujące przedsiębiorstwo posiadało zdolność zatrudnienia kształtującą się na poziomie powyżej 50 pracowników na jedną zmianę. Zdaniem organu nadzoru, powoływany w treści orzeczenia Nr 23 z dnia 13 lutego 1948 r. przepis art. 2 ustawy nie mógł stanowić rzeczywistej podstawy nacjonalizacji przedmiotowego przedsiębiorstwa. Powoływanie w decyzji niewłaściwego przepisu prawa samo przez się nie powoduje nieważności decyzji, jeżeli rozstrzygnięcie znajduje oparcie w innym przepisie prawa (niewymienionym w decyzji), zawartym w akcie normatywnym będącym podstawą decyzji. Powołanie w kwestionowanym orzeczeniu zamiast przepisu art. 3, art. 2 ustawy nie mogło być zatem uznane za rażące naruszenie prawa, skutkujące stwierdzeniem nieważności decyzji nacjonalizacyjnej.