Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Jakub Zieliński Protokolant: asystent sędziego Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 3274/14 w sprawie ze skargi K.G. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia 13 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia 13 października 2014r., nr [...] oraz decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia 26 sierpnia 2014 r. nr [...]; 3. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz K.G. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 9 marca 2012 r., Wojewoda Mazowiecki odmówił Skarżącej potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez K.P. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie udało się udowodnić, że K.P. był właścicielem nieruchomości położonej we Lwowie. Ustalono natomiast, że nie zamieszkiwał on w dniu 1 września 1939 r. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż jego miejscem zamieszkania była Warszawa.
Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej, Minister decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia 9 marca 2012 r. Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu wojewódzkiego, że K.P. nie zamieszkiwał w dniu 1 września 1939 r. na byłym terytorium RP. Nie ustalono również okoliczności opuszczenia tego terytorium oraz przysługiwania mu prawa własności do przedmiotowej nieruchomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 października 2012 r. (sygn. akt I SA/Wa 1046/12) oddalił skargę Skarżącej na powyższą decyzję.
Skarżąca pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r. wystąpiła do Wojewody Mazowieckiego z wnioskiem o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie w związku z nowelizacją ustawy o prawie do rekompensaty. Do wniosku załączone zostały oświadczenie G.H. (ur. w 1927 r.), z podpisem notarialnie poświadczonym w dniu 15 maja 2013 r., oraz M.S. (ur. w 1939 r.) z podpisem notarialnie poświadczonym w dniu 8 maja 2013 r., które wskazały, że K.P. zamieszkiwał we Lwowie w dniu 1 września 1939 r.
Wojewoda Mazowiecki pismem z dnia 31 lipca 2014 r. przekazał Ministrowi wniosek Skarżącej zgodnie z właściwością.
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2014 r. Minister wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r.
Decyzją z dnia 26 sierpnia 2014 r., wydaną na podstawie art. 145a § 1 k.p.a., art. 150 § 1 k.p.a. oraz art. 151 § pkt 1 k.p.a. oraz art. 9 ustawy o prawie do rekompensaty w związku z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o zmianie ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 195, dalej: "ustawa zmieniająca") Minister odmówił uchylenia decyzji z dnia 20 kwietnia 2012 r.
W uzasadnieniu wskazał, że z uwagi na nowelizację art. 2 ustawy o prawie do rekompensaty powstała możliwość ponownej weryfikacji rozstrzygnięć w sprawach, w których niekonstytucyjna przesłanka domicylu stanowiła podstawę odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty. Wnioskodawca zobowiązany jest zatem wykazać, że na ocenę jego uprawnień ma wpływ zmiana w zakresie przesłanki domicylu. Organ podkreślił, że nowelizacja wprowadzona ustawą zmieniającą sprowadza się do tego, że w miejsce dotychczasowego wymogu zamieszkiwania na byłym terytorium RP w dniu 1w września 1939 r. wprowadzona została przesłanka miejsca zamieszkania na wymienionych terenach, której spełnienie oceniane jest z uwzględnieniem przepisów przywołanych w znowelizowanym art. 2 ust. 1 ustawy o prawie do rekompensaty.