Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant st. asystent sędziego P.K. po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3511/15 w sprawie ze skargi E.S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 3511/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E.S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju (dalej: Minister) z dnia [...] września 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.
U podstaw rozstrzygnięcia Sądu I instancji legły następujące ustalenia faktyczne i prawne.
Orzeczeniem z [...] września 1954 r. L.dz. [...], Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] wywłaszczyło na rzecz Skarbu Państwa za odszkodowaniem nieruchomości położone w B. przy ul. [...], zapisane w księdze wieczystej tom [...] wykaz [...] o powierzchni [...] m2 oznaczonej jako parcela numer [...] oraz w księdze wieczystej tom [...] wykaz [...] o powierzchni [...] m2 oznaczonej jako parcela numer [...] stanowiące własność spadkobierców S.J., z jednoczesnym ustaleniem odszkodowania na rzecz E.J. Powyższe orzeczenie wydano w oparciu o przepisy dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych do realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U. z 1952 r. nr 4, poz. 31), dalej jako "dekret". W orzeczeniu tym została określona także wysokość odszkodowania przyznana na rzecz E.J., na kwotę - 2316,48 złotych.
Minister decyzją z [...] listopada 2014 r., nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w [...] z dnia [...] września 1954 r. wskazując, że orzeczenie Prezydium weszło do obrotu prawnego i stało się ostateczne, mogło zatem stanowić przedmiot postępowania prowadzonego w trybie art. 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 1960 nr 30 poz. 168 ze zm.), dalej jako "k.p.a.", lecz nie została zrealizowana żadna z przesłanek określonych w tym przepisie, której spełnienie konieczne jest do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Samo przeprowadzenie postępowania wywłaszczeniowego bez udziału córek S.J.: T.T. oraz F.J., mogło stanowić jedynie podstawę do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Organ wyjaśnił także, iż wszystkie czynności podjęte w trakcie postępowania wywłaszczeniowego zostały poddane szczegółowej analizie pod kątem wypełnienia procedury określonej w dekrecie. W szczególności w ocenie Ministra nie doszło do naruszenia art. 8 ust. 1 omawianego aktu prawnego bowiem jedna z faktycznych właścicielek nieruchomości E.J. została skutecznie wezwana do zajęcia stanowiska, zaś brak udziału pozostałych spadkobierców nie stanowił rażącego naruszenia prawa, ponieważ niezależnie od przedstawionego przez nich stanowiska wywłaszczenie było konieczne do nabycia nieruchomości w celu realizacji narodowych planów gospodarczych. Minister poddał również analizie przepisy art. 18 ust. 1, art. 21 ust. 1 i ust. 2, art. 33 ust. 6 powołanego dekretu, stwierdzając, że nie doszło do ich naruszenia.
E.S. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc zarzut rażącego naruszenia art. 26 pkt 1, 2, 3, 4 dekretu oraz brak udziału w postępowaniu wywłaszczeniowym wszystkich następców S.J.