Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska, Sędzia del. WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Marcin Rączka, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 149/14 w sprawie ze skargi J.K. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia 6 listopada 2013 r. nr [..] w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z 15 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 149/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J.K. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z 6 listopada 2013 r. nr [..] w przedmiocie uznania winnym i odstąpienia od wymierzenia kary uchylił zaskarżone orzeczenie oraz utrzymane nim w mocy orzeczenie Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w z 2 października 2013 r. i stwierdził, że zaskarżone orzeczenie nie podlega wykonaniu w całości.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny i prawny sprawy:
Młodszy inspektor J.K. - adiunkt Instytutu Prawa i Administracji Wydziału Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Administracji Wyższej Szkoły Policji w (dalej jako skarżący) został obwiniony o to, że: 4 kwietnia 2013 r. popełnił przewinienie dyscyplinarne, polegające na naruszeniu dyscypliny służbowej, w ten sposób, że raportem z 28 marca 2013 r. zwrócił się bezpośrednio do Komendanta Głównego Policji, nadinsp. M.D., nie wykonując w ten sposób ciążącego na nim obowiązku przestrzegania drogi służbowej, który to obowiązek został określony w § 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. z 2002 r. Nr 151, poz. 1261 ze zm.) oraz nie wykonał polecenia Komendanta Głównego Policji, zawartego w § 1 pkt 5 zarządzenia nr 21 Komendanta Głównego Policji z 20 maja 1993 r. w sprawie funkcjonowania organizacji hierarchicznej w Policji, o obowiązku przestrzegania drogi służbowej przy przekazywaniu informacji i dokumentów wyższym przełożonym, tj. o czyn z art. 132 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.) w zw. z § 1 pkt 7 wyżej wymienionego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów i § 1 pkt 5 wyżej wymienionego zarządzenia nr 21 Komendanta Głównego Policji.
Komendant-Rektor Wyższej Szkoły Policji w orzeczeniem z 2 października 2013 r. uznał skarżącego winnym popełnienia zarzuconego mu przewinienia dyscyplinarnego i odstąpił od jego ukarania.
W odwołaniu skarżący podniósł, iż składając bezpośrednio raport (obwiniony nazywa go skargą) z 28 marca 2013 r. do Komendanta Głównego Policji, wyraźnie w jego treści wskazał, że jest to pismo merytorycznie, stanowiące skargę w rozumieniu przepisów o postępowaniu skargowym - art. 222 K.p.a. Zatem jego raport nie powinien być rozpatrywany jako sprawa osobowa. Skarżący twierdził, iż nie naruszył powyższym pismem przepisów dotyczących drogi służbowej, co oznacza, że doszło do złamania art. 132 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 ustawy o Policji oraz naruszenia § 1 pkt 7 wyżej wymienionego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zdaniem skarżącego organ pierwszej instancji naruszył także zasady proceduralne - nie przesłuchał wskazanych przez niego świadków oraz nie dołączył do akt postępowania dyscyplinarnego materiałów z rzeczonego postępowania skargowego. Skarżący wskazał nadto na niezachowanie wymogów obiektywizmu z uwagi na niewyłączenie się Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w od rozpoznania przedmiotowej sprawy, przez co doszło do naruszenia art. 135c ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy o Policji. Skarżący zwrócił uwagę, że pismo z 28 marca 2013 r. w swojej treści zawierało wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec insp. P.B., Komendanta-Rektora Wyższej Szkoły Policji w . Ponadto podał, iż w ostatnim okresie czasu, poprzedzającym wydanie orzeczenia, złożył do Ministra Spraw Wewnętrznych informacje wskazujące na podejrzenie nieprawidłowości w podejmowanych czynnościach służbowych przez Komendanta Rektora, złożył do Prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez insp. P.B., a także informował Komendanta Głównego Policji o innych nieprawidłowościach w funkcjonowaniu Wyższej Szkoły Policji w . W ocenie skarżącego od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym powinien także wyłączyć się rzecznik dyscyplinarny podinsp. S.K., albowiem podejmował wcześniej czynności dotyczące raportu obwinionego z 28 marca 2013 r., a zatem mógł być nieobiektywny w niniejszej sprawie.