Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mariola Kowalska Sędziowie: NSA Zygmunt Zgierski (spr.) del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 24 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D.L., I.L., W.Z., I.Z., W.S., G.D. i M.D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 1336/18 w sprawie ze skarg M.P. oraz D.L., I.L., W.Z., I.Z., W.S., G.D. i M.D. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 stycznia 2019 r. oddalił skargi M.P. oraz D.L., I.L., W.Z., I.Z., W.S., G.D. i M.D. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...] maja 2018 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyli D.L., I.L., W.Z., I.Z., W.S., G.D. i M.D., zaskarżając to rozstrzygnięcie w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucili naruszenie:

1) art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279), dalej: dekret, oraz art. 54 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1961 r. Nr 18 poz. 94), dalej: ustawa wywłaszczeniowa, w zw. z art. 3 tej ustawy przez ich błędne zastosowanie;

2) art. 7 ust. 2 dekretu w zw. z art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. - Prawo budowlane (Dz.U. Nr 7 poz. 46, z późn. zm.), przez jego błędną wykładnię i uznanie, że były właściciel nie był w stanie jako osoba prywatna zagospodarować temu przedmiotowej nieruchomości warszawskiej zgodnie z postanowieniami planu, w sytuacji, gdy zgodnie z § 1 pkt 3 załącznika do zarządzenia Przewodniczącego Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury z dnia 3 grudnia 1962 r. w sprawie wytycznych w zakresie wyznaczania terenów pod niskie budownictwo mieszkaniowe oraz normatywu zabudowy tych terenów, wydanym na podstawie art. 28 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 7, poz. 47), dalej: zarządzenie w sprawie wytycznych, budynkiem wielorodzinnym jest obiekt realizujący potrzeby więcej niż jednej rodzinny, a zatem następcy prawni właściciela przeddekretowego mogli zrealizować przedmiotową inwestycję, wypełniając normę "art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym";

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej: ppsa, w zw. art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, dalej: kpa, przez nieuchylenie obu decyzji organu nadzorczego mimo błędnego uznania, że właściciel przedmiotowej nieruchomości nie był w stanie jako osoba prywatna zagospodarować nieruchomości zgodnie z postanowieniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego tj. funkcji "zabudowy wielorodzinnej", w sytuacji, gdy w dacie wydania decyzji z [...] października 1965 r. przedmiotowa funkcja realizowana byłaby przez dwie osoby będące następcami prawnymi właściciela przeddekretowego, co oznacza, że osoby te mogły na przedmiotowej nieruchomości wybudować budynek wielorodzinny, skoro za taki uważano budynek przeznaczony dla potrzeb więcej niż jednej rodzinny, a podmioty te nie prowadziły wspólnego gospodarstwa domowego, a nadto w sytuacji, gdy brak było przepisów, które w latach 50-tych-60-tych ubiegłego wieku ograniczałyby możliwości osób fizycznych w zakresie realizacji nowego budownictwa prywatnego zarówno pojedynczego, jak i grupowego.

Strona 1/4