Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) sędzia del. WSA Marcin Kamiński Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. N. i innych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 1619/15 w sprawie ze skargi D. L. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił sprecyzowaną w sentencji decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w części stwierdzającej nieważność bliżej tamże opisanej decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w [...] z dnia [...] grudnia 1961 r. (dalej decyzja dotychczasowa) w zakresie działki nr [...], a w pozostałej części skargę oddalił.
Jak wskazał w jego uzasadnieniu, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2013 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji dotychczasowej i stwierdził jej nieważność. Decyzja dotychczasowa orzekała o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej we wsi [...], a to działek nr [...] i [...], stanowiących współwłasność L. N., T. N. i J. T., na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958r. o sprzedaży nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzaniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego. Warunkiem przejęcia nieruchomości na rzecz Państwa w tym trybie było pozostawanie ich we władaniu Państwa lub ich przekazanie przez Państwo w użytkowanie innym osobom. Odnośnie nieruchomości oznaczonej numerem [...] organ nadzoru stwierdził, że brak jest podstaw aby uznać, że L. N. nie władał przedmiotową nieruchomością, skoro z treści aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży przezeń m.in. tej działki Muzeum [...] w [...] wynika, iż wydanie nieruchomości stronie kupującej nastąpiło w dniu podpisania aktu, tj. [...] lutego 1969 r. Natomiast odnośnie działki oznaczonej numerem [...] organ stwierdził, że decyzją z [...] lipca 1960 r., wydaną na podstawie dekretu z dnia 5 września 1947 r. o przejęciu na własność Państwa mienia pozostałego po osobach przesiedlonych do ZSRR oraz dekretu z dnia 27 lipca 1949 r. o przejęciu na własność Państwa niepozostających w faktycznym władaniu właścicieli nieruchomości ziemskich, położonych w niektórych powiatach województwa białostockiego, lubelskiego, rzeszowskiego i krakowskiego, Prezydium Rady Narodowej w [...] orzekło o przejęciu na własność Państwa m.in. działek położonych we wsi [...], oznaczonych numerami, które są tożsame z działką oznaczoną nr [...], o czym świadczy treść wykazu hipotecznego numer [...] oraz treść wniosku tegoż Prezydium z [...] września 1961 r. skierowanego do Sądu Powiatowego w [...]. W świetle tych ustaleń organ uznał, że Wojewoda bezzasadnie odmówił stwierdzenia nieważności decyzji dotychczasowej, gdyż decyzja ta rażąco narusza prawo, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności. W kwestii nieodwracalnych skutków prawnych organ nadzoru podał, że skutek tego orzeczenia polegał jedynie na przejęciu przez Skarb Państwa określonej nieruchomości. Skutek taki może być odwrócony przez stwierdzenie nieważności orzeczenia. Obrót cywilnoprawny przejętą nieruchomością wykracza poza skutki prawne orzeczenia, stąd ocena tych rozporządzeń nie należy do właściwości organów administracji publicznej, lecz sądów cywilnych. Skutki prawne wywołane przez późniejsze zdarzenia nie mogą stanowić podstawy do oceny, że tym samym taka decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne w rozumieniu art. 156 § 2 K.p.a.