Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska Protokolant asystent sędziego Anna Dziosa- Płudowska po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy S. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 1462/13 w sprawie ze skarg Starosty S. i Gminy S. B. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie reformy rolnej oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi Starosty S. i Gminy S. B. na sprecyzowaną w sentencji decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Przedstawiając w uzasadnieniu stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] października 2011 r. Wojewoda Małopolski stwierdził, że parcela katastralna nr [...], oraz części parcel nr: [...] - w granicach odpowiadających aktualnej działce ewidencyjnej nr [...], nadto część parceli nr [...] - w granicach aktualnej działki ewidencyjnej nr v, położone w S. B., objęte dawnym wykazem hipotecznym [...] ks. tab. W., pochodzące z nieruchomości ziemskiej "S.-Ś.", nie podpadały pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN z 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 ze zm.), dalej też cytowany jako dekret. Poza tym umorzył postępowanie w stosunku do parcel nr [...] i nr [...]. W wyniku odwołań wszystkich stron postępowania Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaskarżoną decyzją uchylił powyższą decyzję w zakresie umorzenia postępowania co do parceli nr [...] i stwierdził, iż nie podpada ona pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej, a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy tę decyzję. Jak wynika z ustaleń organu odwoławczego majątek ziemski "S. - Ś." stanowił w dniu 1 września 1939 r., jak i w dniu 13 września 1944 r., własność J. T. Na parcelach w granicach aktualnych działek nr [...] i nr [...] w S. B., znajdował się zespół pałacowo-parkowy. Budynek zamku w całości oraz jego otoczenie, w tym park, były objęte ochroną konserwatorską i uznane za zabytek (p. decyzje z dnia [...] kwietnia 1930 r., [...] kwietnia 1968 r. i z [...] września 1980 r.). Na parterze mieściły się zbiory biblioteczno-muzealne, a na piętrze salony mieszkalne. Nie było tam pomieszczeń przystosowanych do prowadzenia działalności rolniczej bądź zarządu nad taką działalnością. Nie znaleziono również dokumentów, które pozwoliłyby na ustalenie, że w zamku rezydował zarządca. Zamek był położony na parceli nr [...], zaś pozostałe działki stanowiły jego otoczenie - park. Zespół zamkowo-parkowy był wyodrębnionym obiektem architektonicznym, o cennych walorach kulturowych; po przejęciu przez Państwo stanowił kompleks obiektów zabytkowych niemających charakteru rolniczego. Na te okoliczności organ wskazał stosowne dowody. W jego ocenie świadczą one o braku związku funkcjonalnego pomiędzy zespołem a pozostałą częścią majątku, co oznacza, że zespół ten nie mógł być przeznaczony na cele reformy rolnej. Późniejszy jego sposób wykorzystania nie może uzasadniać podpadania pod przytoczony przepis dekretu PKWN. Odnośnie parceli nr [...], to z uwagi na wcześniej zakończone postępowanie (p. decyzje z dnia: [...] sierpnia 2004 r. i [...] maja 2005 r.), postępowanie podlegało umorzeniu. Natomiast parcela nr [...] stanowiła potok w centrum parku, stąd przy braku dowodów na jej rolnicze wykorzystanie, należało objąć ją rozstrzygnięciem uwzględniającym żądanie wnioskodawców. Organ odwoławczy za bezprzedmiotowe uznał badanie czy poprzedni właściciel uzyskał odszkodowanie za przedmiotową nieruchomość od rządu francuskiego. Dlatego orzekł jak w osnowie.