Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Irena Kamińska (spr.) Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski Anna Lech Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 sierpnia 2006 r. sygn. akt III SA/Wr 307/06 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 16 sierpnia 2006 r. oddalił skargę W. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w. W. z dnia [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.
W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy.
W dniu [...] lipca 2005 r. W. K. przewoził po drodze krajowej elementy barier drogowych bez wymaganej licencji. Towar ten w ilości 327 sztuk o wadze 5980 kg został zamówiony i zakupiony przez Zakład Drogowo - Budowlany Z. K. w firmie Stalprodukt S.A. z siedzibą w B.. Część towaru, w ilości 80 sztuk, została odkupiona od Zakładu Drogowego - Budowlanego Z. K. przez W. K.. Okoliczność ta, zdaniem Naczelnika Urzędu Celnego wskazywała na prowadzenie w dniu kontroli przez W. K. usług transportowych dla Z. K., na których wykonywanie wymagane jest uzyskanie odpowiedniej licencji. Brak tego rodzaju dokumentu pociągał za sobą wymierzenie skarżącemu kary pieniężnej w określonej wysokości.
Odwołanie od tej decyzji złożył W. K.. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że przewożone w dniu kontroli barierki metalowe odkupił od Z. K. na własny użytek w celu zabezpieczenia terenu swojej nieruchomości przed powodzią. Następnie zaś, aby zmniejszyć koszty przewiózł je w dniu [...] lipca 2005 r. własnym samochodem. Działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego nie mógł wykonywać, ponieważ zawiesił jej wykonywanie w dniu [...] stycznia 2000 r. na czas nieokreślony. Fakt ten zwalniał go, w jego ocenie, z obowiązku starania się o zaświadczenie, o którym mowa w art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2002 r. o transporcie drogowym. Podniósł ponadto, że z chwilą wejścia Polski do Unii Europejskiej obowiązuje 17 Rozporządzenie Rady nr 3820/85/EWG z dnia 20 grudnia 1989 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego, z którego treści wynika, że do przewozów dokonywanych pojazdami używanymi do niehandlowych celów prywatnych rozporządzenie to nie ma zastosowania.
Na skutek odwołania skarżącego Dyrektor Izby Celnej w. W. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu odwołania organ stwierdził, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego obejmujące stosownie do treści art. 4 pkt 3 ustawy krajowy transport drogowy, międzynarodowy transport drogowy, a także każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do podstawowej działalności gospodarczej niespełniający warunków wskazanych w pkt 4 tego artykułu, wymaga uzyskania licencji na wykonywanie tego rodzaju transportu. Jednym z warunków wymienionych, w art. 4 pkt 4 ustawy jest w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego, aby rzeczy przewożone były własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo, aby celem przejazdu był przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin. Zdaniem organu odwołujący się nie spełniał warunku, o którym mowa art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym i w zakresie przewozu barierek świadczył usługi transportowe co, do których jako podmiot wpisany do ewidencji działalności gospodarczej powinien był uzyskać licencje. Brak jej uzasadniał, w ocenie organu, ukaranie skarżącego karą pieniężną w wysokości 8.000 zł. Organ odwoławczy wskazał ponadto, że na rozpatrzenie przedmiotowej sprawy nie miały wpływu przepisy rozporządzenia Rady - EWG, na które powoływał się W. K.. Trudna sytuacja materialna strony nie mogła pociągać, jak wyjaśniał organ, odstąpienia od wymierzenia nałożonej na stronę kary, albowiem rozwiązania takiego nie przewidują przepisy prawa.