Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant starszy asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.Z.-B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2167/16 w sprawie ze skargi T.Z.-B. na uchwałę Rady Izby Notarialnej w Warszawie z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy 1. prostuje sentencję wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2167/16 w ten sposób, że w miejsce przedmiotu sprawy "odmowy przywrócenia terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy" wpisuje "stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy", 2. uchyla zaskarżony wyrok oraz uchwałę Rady Izby Notarialnej w Warszawie z dnia [...] października 2016 r. nr [...], 3. zasądza od Rady Izby Notarialnej w Warszawie na rzecz T.Z.-B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 2167/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę T.Z.-B. (dalej: skarżący) na uchwałę Rady Izby Notarialnej w Warszawie z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że w dniu 28 maja 2013 r. skarżący złożył Radzie Izby Notarialnej w Warszawie, na podstawie art. 58 k.p.a. w zw. z art. 17 ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej ww. uchwały z dnia [...] stycznia 2013 r. w sprawie uznania skargi na bezczynność Rady Izby Notarialnej w Warszawie oraz odmowy udostępnienia informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. W uzasadnieniu wniosku zainteresowany wskazał, iż został wadliwie poinformowany o przysługującym mu prawie do zaskarżenia uchwały z dnia [...] stycznia 2013 r.
Uchwałą z dnia [...] października 2016 r., Rada Izby Notarialnej w Warszawie odmówiła skarżącemu przywrócenia terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej uchwałą Rady z dnia [...] stycznia 2013 r.
W następstwie podjęcia powyższego rozstrzygnięcia Rada, powołaną uchwałą stwierdziła, iż wobec uchybienia przez stronę terminu do wniesienia środka zaskarżenia należało stwierdzić jego niedopuszczalność.
W uzasadnieniu tejże uchwały Rada podniosła, iż zgodnie z art. 134 k.p.a. organ administracyjny stwierdza niedopuszczalność odwołania, w tym wypadku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest niedopuszczalny w przypadku, gdy został wniesiony po terminie. Z akt niniejszego postępowania wynika, iż uchwała Rady Izby Notarialnej w Warszawie z dnia [...] stycznia 2013 r., której dotyczy wniosek z dnia 28 maja 2013 r., nie została przez skarżącego zaskarżona w terminie wskazanym w pouczeniu. W związku z niezachowaniem terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wnioskodawca wniósł o przywrócenie mu terminu. Wniosek ten został załatwiony przez Radę Izby Notarialnej w Warszawie uchwałą z dnia [...] października 2016 r. nr [...], odmownie. Z uwagi więc na to, że termin do złożenia wniosku nie został wnioskodawcy przywrócony, sam wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy należało uznać za złożony po terminie, a co za tym idzie za niedopuszczalny.
Uchwała Rady z dnia [...] października 2016 r. nr [...] stała się przedmiotem skargi wniesionej przez skarżącego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W skardze skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności powołanej uchwały, ewentualnie jej uchylenie oraz zasądzenie od Rady Izby Notarialnej w Warszawie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Sąd I instancji uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że w świetle art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz.1764), do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Zaś w świetle art. 16 ust. 2 tej ustawy, do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Należy mieć na względzie, że "odpowiednie" stosowanie przepisów może polegać na zastosowaniu przepisu (lub jego części) wprost, z modyfikacją lub nawet na odmowie zastosowania (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2001 r. o sygn. akt III ZP 25/01; LEX nr 49689). Stosowanie "odpowiednie" oznacza niezbędną adaptację normy do zasadniczych celów i form danego postępowania, jak również pełne uwzględnienie charakteru i celu danego postępowania (por. uchwała Sądu Najwyższego z 15 września 1995 r. sygn. akt III CZP 110/95). Zaś odpowiednie stosowanie do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, niebędących organami władzy publicznej przepisu art. 16 tej ustawy, oznacza, iż rozstrzygnięcia tych podmiotów niezależnie od tego czy zostaną formalnie nazwane decyzjami, orzeczeniami, czy po prostu rozstrzygnięciami, względnie nie zostaną opatrzone jakakolwiek nazwą, winny odpowiadać wymogom określonym w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. w zakresie w jakim wymogi te są adekwatne dla sprawy udostępnienia informacji publicznej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt II SAB/Po 28/13; publik https://cbois.nsa.gov.pl). Podzielając to stanowisko Sąd dodał, iż od podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, a niebędących organami władzy publicznej, nie wymaga się rygorystycznej formy orzeczeń, jakie wydają organy administracji publicznej, ważne jest aby posiadały one wszystkie niezbędne elementy jakie w świetle powołanych przepisów rozstrzygnięcie powinno posiadać.