Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) sędzia NSA Marek Stojanowski sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 2104/14 w sprawie ze skargi W. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Pracy z dnia 10 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności nakazu inspektora pracy 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od W. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Głównego Inspektora Pracy kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 2104/14 oddalił skargę W. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Pracy z dnia 10 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności nakazu inspektora pracy.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Z akt sprawy wynika, że Okręgowy Inspektor Pracy w K. decyzją z dnia 25 sierpnia 2014 r. nr rej. [...] odmówił W. Sp. z o.o. z siedzibą w K. stwierdzenia nieważności nakazu Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w K. z dnia 4 listopada 2013 r. nr rej. [...].
Na skutek wniesienia przez w/w Spółkę od powyższej decyzji odwołania, sprawę rozpoznawał Główny Inspektor Pracy, który decyzją z dnia 10 października 2014 r. nr [...], na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 404 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej w skrócie "K.p.a."), utrzymał w mocy w/w decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w K..
W uzasadnieniu decyzji podał, że podziela stanowisko organu pierwszej instancji, który uznał, iż przedmiotowy nakaz nie jest obarczony żadną z wad kwalifikowanych wymienionych art. 156 § 1 K.p.a. i nie ma podstaw do stwierdzenia jego nieważności. Wskazał, że w niniejszej sprawie dla oceny istnienia przesłanki określonej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w odniesieniu do w/w nakazu, istotne znaczenie ma art. 23711 § 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm., dalej w skrócie "K.p.") oraz § 1 ust. 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 109, poz. 704 ze zm.), stanowiące jego podstawy prawne.
W świetle art. 23711 § 1 i § 2 K.p., pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, zwaną dalej "służbą bhp", pełniącą funkcje doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, zaś pracodawca zatrudniający do 100 pracowników powierza wykonywanie zadań służby bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy. Pracodawca - w przypadku braku kompetentnych pracowników - może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy. Przepis § 1 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy stanowi, że pracodawca zatrudniający 600 pracowników, zatrudnia w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej 1 pracownika służby bhp na każdych 600 pracowników.
W sprawie jest niesporne, że W. Sp. z o.o. z siedzibą w K. zatrudnia ponad 100 osób i jest zobligowana do utworzenia służby bhp. Z ustaleń Inspektora Pracy wynika, że pracodawca utworzył służbę bezpieczeństwa i higieny pracy w liczbie nieuwzględniającej stanu zatrudnienia.