Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie Anna Lech NSA Roman Ciąglewicz (spr.) Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 1487/07 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie.
Wyrokiem z dnia 19 listopada 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1487/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. M. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy własną decyzję, z dnia [...], nr [...] odmawiającą uwzględnienia wniosku J. M. z dnia [...], złożonego na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej.
Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.
W dniu [...] do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynął wniosek J. M., który powołując się na przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, wniósł o:
1) szczegółowe przedstawienie trybu załatwiania sprawy przetwarzania jego danych osobowych przez [...] S.A., którą Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych prowadził pod sygnaturą [...],
2) szczegółowe omówienie powodów opóźnienia wydania decyzji w sprawie,
3) przekazanie kserokopii dokumentów, które świadczyłyby, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych zbierał dodatkowe dowody w sprawie,
4) przekazanie kserokopii dokumentów, które zawierają kolejne czynności mające związek z jego skargą z dnia 18 sierpnia 2006 r., w szczególności tryb obiegu jego skargi w urzędzie, kto ją otrzymał, kiedy itp.
Decyzją z dnia [...] Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych odmówił uwzględnienia wniosku. Inspektor powołał jako podstawę prawną przepis art. 16 w związku z art. 1 ust.1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz.1198 ze zm.). Organ wskazał, że prowadził postępowanie w sprawie legalności przetwarzania przez [...] S.A. danych osobowych J. M., zawartych we wnioskach skarżącego o otwarcie rachunku bankowego. Postępowanie to zakończyło się odmową uwzględnienia wniosku skarżącego. Ostateczna decyzja z dnia [...]. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 23 maja 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 282/07, oddalił skargę J. M.. Odnosząc się do pierwszego żądania Inspektor stwierdził, że sprawa dotycząca stosowania prawa w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej nie ma charakteru informacji publicznej. W odniesieniu do drugiego żądania wniosku organ wskazał, iż środkiem zwalczania bezczynności organu administracyjnego jest zażalenie, o którym mowa w art. 37 K.p.a. W kwestii dostępu do dokumentów z postępowania w przedmiocie ochrony danych osobowych, organ uzasadnił odmowę treścią art. 1 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stwierdził, iż skarżący może jako strona tego postępowania skorzystać z odrębnej regulacji, tj. art. 73 i art. 74 K.p.a.
J. M. złożył do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych pismo, które określił jako odwołanie. Zarzucił naruszenie art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 61 Konstytucji RP oraz naruszenie art. 8 ust.2 ustawy zasadniczej. Argumentował, że zakres informacji, o które wnioskował, nie należą do dokumentów do których ma dostęp jako strona postępowania administracyjnego. Takimi dokumentami są, w jego ocenie, dokumenty świadczące o podejmowaniu poszczególnych czynności w sprawie - polecenia wykonania sprawy, dekretacja sprawy na urzędnika, obieg dokumentów w urzędzie itp. Wywodził, opierając się na przepisie art. 5 ust.3 ustawy o dostępie do informacji publicznej, iż nie można ograniczać dostępu do informacji w sprawach rozstrzyganych przed organami państwa, w szczególności w postępowaniu administracyjnym. Nadto podniósł, że składał skargi dotyczące opóźnienia wydania decyzji, ale nie otrzymał odpowiedzi. Wreszcie, zdaniem skarżącego, przysługuje mu prawo odwołania, a nie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jak go błędnie pouczono.