Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno del. WSA Maciej Dybowski(spr.) Protokolant asystent sędziego Kamil Strzępek po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1884/09 w sprawie ze skargi Gminy O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/11

Wyrokiem z dnia 14 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1884/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Gminy O. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. Wyrok ów zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej Minister) decyzją z dnia [...] września 2009 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosku Wójta Gminy O. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody B. z dnia [...] stycznia 1994 r. nr [...] w części dotyczącej przekazania na rzecz Gminy O. prawa własności nieruchomości położonej w O., oznaczonej nr ewidencyjnym [...], objętej księgą wieczystą nr Kw [...].

Wojewoda B. decyzją z dnia [...] stycznia 1994 r. nr [...] (dalej decyzja [...] stycznia 1994 r.), na podstawie art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r.- Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm., dalej ustawa z 10 maja 1990 r.), przekazał Gminie O. (dalej Gmina), nieodpłatnie prawo własności między innymi nieruchomości położonej w O., oznaczonej jako działka nr [...]. Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności w/w decyzji komunalizacyjnej Wojewody B., w części dotyczącej działki nr [...] wystąpił W. R., reprezentowany przez O. R. We wniosku wskazano, że owa nieruchomość nie stanowi własności ogólnonarodowej i nie podlega komunalizacji.

Pismem z dnia [...] lipca 2008 r. zawiadomiono zainteresowane strony o wszczęciu postępowania dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody B. z dnia [...] stycznia 1994 r. nr [...], w części dotyczącej działki nr [...]. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] kwietnia 2009 r.), na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a. stwierdził nieważność decyzji Wojewody B. z [...] stycznia 1994 r. nr [...], w części dotyczącej przekazania na rzecz Gminy O. prawa własności nieruchomości położonej w O., oznaczonej jako działka nr [...], wskazując, że nie były spełnione przesłanki określone w art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r., dające podstawę do komunalizacji opisywanego mienia we wskazanym trybie.

Wniosek do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o ponowne rozpatrzenie sprawy wniósł Wójt Gminy O., zarzucając decyzji z [...] kwietnia 2009 r. naruszenie przepisów postępowania, w szczególności zastosowanie art. 156 k.p.a. jako podstawy prawnej orzekania.

Minister ponownie rozpoznając sprawę potwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki z art. 5 ust. 4 ustawy z 10 maja 1990 r. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z 10 maja 1990 r. pozytywną przesłanką, umożliwiającą przekazanie mienia ogólnonarodowego (lecz nie zobowiązującą organu do jego przekazania) na własność gminie, jest związanie tego mienia z realizacją zadań gminy. W świetle niniejszego przepisu gminie może być przekazane tylko takie minie ogólnonarodowe (państwowe), które jest aktualnie i bezpośrednio związane z realizacją jej zadań, a nie mienie mające pośredni wpływ na realizację tych zadań lub użyte na ten cel w bliżej nieokreślonej przyszłości. Organ zauważył, że z akt sprawy wynika, że opisana nieruchomość została przejęta na własność Skarbu Państwa z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej ([j.t. Dz.U. z 1945 r., nr 3, poz. 13 ze zm.], dalej dekret o reformie rolnej). Jednak decyzją Wojewody M. z dnia [...] czerwca 2001 r. znak: [...] (dalej decyzja z [...] czerwca 2001 r.) stwierdzono, że zespół pałacowo - parkowy w O., w skład którego wchodzą działki nr [...], nr [...], - nr [...], nie podpada pod działanie przepisów art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej. Decyzja Wojewody M. z [...] czerwca 2001 r. nr [...] została utrzymana w mocy ostateczną decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] sierpnia 2007 r.). W związku z czym w ocenie organu przedmiotowa nieruchomość nie przeszła z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu o reformie rolnej na własność Skarbu Państwa. A zatem w dniu wydania decyzji komunalizacyjnej nie była mieniem ogólnonarodowym i pozostawała nadal własnością spadkobierców dawnych właścicieli. Tym samym nie było możliwe przekazanie na własność Gminie O. spornej nieruchomości.

Strona 1/11