Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) sędzia NSA Monika Nowicka sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2166/12 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania orzeczenia z naruszeniem prawa oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Wa 2166/12 oddalił skargę A. B. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r.
nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wydania orzeczenia z naruszeniem prawa.
Przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy Sąd wskazał, że orzeczeniem administracyjnym z [...] kwietnia 1952 r., nr [...] Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie orzekło o odmowie przyznania L. C. (babce dotychczasowego właściciela nieruchomości A. B.) prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. [...] róg ul. [...], ozn. nr hip. [...], wskazując w uzasadnieniu, że zgodnie z opracowywanym planem zagospodarowania przestrzennego teren ten przeznaczony został pod budownictwo publiczne. W konsekwencji korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela nie da się pogodzić z tak określonym przeznaczeniem nieruchomości. Wobec niewniesienia od tego orzeczenie odwołania, stało się ono ostateczne.
Wnioskiem z 2 października 1995 r. A. B. wystąpił o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia.
Zainicjowana tym wnioskiem sprawa, przed wydaniem wskazanych na wstępie decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz Ministra Infrastruktury, była trzykrotnie rozpoznawana i rozstrzygana przez organy administracji publicznej, a kolejne wydawane w niej rozstrzygnięcia organu nadzoru, były uchylane przez sądy administracyjne.
Rozpoznając po raz kolejny sprawę Minister Infrastruktury decyzją z dnia
[...] października 2008 r. uchylił w całości decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia [...] sierpnia 2001 r. i orzekł, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z dnia [...] kwietnia 1952 r. zostało wydane z naruszeniem prawa, gdyż skierowane zostało do osoby niebędącej stroną (L. C.) - co stanowi kwalifikowaną wadę prawną, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a., jednakże nie można stwierdzić z tej przyczyny nieważności orzeczenia z uwagi na upływ 10 lat od jego doręczenia.
Wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1063/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję, podnosząc, że przy rozpoznawaniu sprawy Minister nie wykonał wszystkich zaleceń, które zawarte były w wyrokach z dnia 17 czerwca 2003 r. oraz z dnia 25 kwietnia 2008 r. Mianowicie organ nie wyjaśnił w sposób niewątpliwy i wszechstronny, czy kwestia obowiązywania planu z 1949 r. oraz charakter unormowań planistycznych odnoszących się do terenu objętego wnioskiem dekretowym implikowała wystąpienie przesłanki nieważnościowej, tj. czy wiązało się to z rażącym naruszeniem prawa przez wydanie kontrolowanego w trybie nadzorczym orzeczenia. Organ centralny nie odniósł się także do pozostałych przesłanek stwierdzenia nieważności mimo, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 kwietnia 2008 r. wyraźnie wskazał na obowiązek zbadania wszystkich podstaw nieważności. Szczególnie uważnie Minister powinien dokonać oceny wystąpienia przesłanki określonej w pkt 2 art. 156 § 1 k.p.a., bowiem dopiero po dokonaniu tej oceny organ będzie mógł rozważyć, czy w niniejszej sprawie ma on zastosowanie.