Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska, Sędzia NSA Irena Kamińska, Sędzia del. WSA Maria Werpachowska - spr., Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych T. R., Ministra Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 października 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 844/06 w sprawie ze skargi Starosty W. na decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wywłaszczeniu oddala skargi kasacyjne
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 października 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 844/06 uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] nr [...] oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wywłaszczeniu oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Przedstawiając stan faktyczny sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. orzeczeniem z dnia [...] w pkt [...] wywłaszczyło za odszkodowaniem pieniężnym i w formie działki zamiennej nieruchomość położoną w obrębie W., oznaczoną jako działka [...] o powierzchni [...] m2, stanowiącą własność W. D. Decyzją z [...] Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. zmieniło to orzeczenie w części dotyczącej odszkodowania pieniężnego. Wskazano, że przy ustalaniu odszkodowania nie zastosowano mnożnika wyrównawczego wartości nieruchomości mającego wpływ na wysokość odszkodowania uzupełniającego. Z tego względu konieczna była zmiana przyznanego odszkodowania.
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia z dnia [...] wystąpili I. R., T. R. i S. R. podnosząc, że orzeczenie o wywłaszczeniu rażąco naruszało art. 8 dekretu z dnia 26 kwietnia
1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych, gdyż nie zaoferowano odpowiedniej nieruchomości zamiennej, a w orzeczeniu przyznano zbyt małą nieruchomość w stosunku do wywłaszczonej.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] stwierdził nieważność orzeczenia z [...] oraz decyzji z [...] w części dotyczącej nieruchomości stanowiącej przed wywłaszczeniem własność W. D. Wskazał, że orzeczenie z [...] rażąco narusza art. 8 oraz art. 17 ust. 3 pkt 2 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U z 1952 r. Nr 4, poz. 31). Organ dokonujący wywłaszczenia nie zastosował się do art. 8 dekretu, który przewidywał, że czynnością wstępną bezwzględnie wymaganą było wezwanie właściciela nieruchomości do jej odstąpienia za określoną cenę. Ponadto w przypadku nieruchomości wymienionych w art. 30 dekretu, tj. gospodarstw rolnych musiała być zaoferowana nieruchomość zamienna o zbliżonym charakterze i wartości. Jeżeli nie doszło do zawarcia umowy możliwe było nabycie nieruchomości w drodze wywłaszczenia. Wobec nieprawidłowego dokonania czynności wstępnych uznano, że również wniosek o wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego naruszał przepis art. 17 ust. 3 pkt 2 dekretu. Postępowanie wywłaszczeniowe przeprowadzono zatem z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Odnosząc się do decyzji z [...] organ wskazał, że zastosowano nieprawidłowe sumy wyjściowe dla korekty odszkodowania ustalone w orzeczeniu z [...], co powodowało, że również po zmianie decyzji we wskazanym zakresie odszkodowanie nie było prawidłowe.