Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędzia NSA : Joanna Banasiewicz (spr.) Sędzia WSA del. Monika Nowicka Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 144/07 w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wyrażenia zgody na wykonanie dwóch zjazdów jednokierunkowych z drogi krajowej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz W. T. kwotę 397 (trzysta dziewięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 144/07 oddalił skargę W. T. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] listopada 2006 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zgody na wykonania dwóch zjazdów jednokierunkowych z drogi krajowej.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy:
Decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, po rozpoznaniu wniosku W. T. - Przedsiębiorstwo Handlowe "[...]" z siedzibą w S. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] lipca 2006 r. w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Oddziału w Szczecinie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] kwietnia 2002 r. w przedmiocie wyrażenia zgody na wykonanie dwóch zjazdów jednokierunkowych (wjazd i wyjazd) z drogi krajowej nr 6 na teren działek nr [...],[...],[...],[...],[...],[...] przy ulicy [...] w N. wraz z pasami wyłączenia i włączenia, w tym tymczasowego pasa wyłączenia (lewoskrętu dla relacji N.-G.) utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] lipca 2006 r.
Uzasadniając decyzję organ wskazał, że w wyniku postępowania wszczętego z urzędu stwierdził, iż decyzja Dyrektora Oddziału w Szczecinie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] kwietnia 2002 r. została wydana z naruszeniem dyspozycji § 123 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43, poz. 430), zgodnie z którym na drodze klasy GP odległość między zjazdami sąsiadujących stacji paliw nie powinna być mniejsza niż 5 km poza terenem zabudowanym (pkt 1) i 2 km na terenie zabudowy (pkt 2). Planowana stacja paliw zlokalizowana jest w N. na posesji składającej się z działek nr [...],[...],[...],[...],[...] i [...], z których ta ostatnia sąsiaduje z działką nr [...] posiadającą zjazd z drogi krajowej nr 6, na której znajdowała się już stacja paliw przedsiębiorstwa Handlowego "[...]". Droga krajowa nr 6 została zaliczona do dróg klasy GP, istniejąca stacja znajduje się w stosunku do projektowanej stacji w odległości mniejszej niż zezwalają przepisy ww. rozporządzenia. Tak więc w sprawie występuje merytoryczna przesłanka stwierdzenia nieważności wskazana w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie W. T. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu skargi stwierdził, że decyzja jest dla niego krzywdząca z uwagi na poniesioną szkodę majątkową. Na stan wydania przedmiotowej decyzji firma "[...]" nie prowadziła stacji paliw, a działka nr [...] w chwili zakupu przez L. H. w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miała przeznaczenie jako "Bazy, składy" i taki stan trwa do dziś. Działki nr [...] przewidziane są w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na budowę MOP-u. Ponadto L. H. nie uzyskał wymaganych prawem pozwoleń na budowę czy adaptację istniejącej infrastruktury do funkcji stacji paliw, podczas gdy skarżący takie pozwolenia posiada i kontynuuje inwestycję związaną z budową i prowadzeniem stacji paliw.