Rozważając zagadnienie, jakie przepisy winny znaleźć zastosowanie do załatwienia wniosku skarżącej: ustawy o dostępie do informacji publicznej czy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, orzekający NSA podziela stanowisko skarżącego kasacyjnie, nie zgadzając się z poglądem Sądu I instancji. WSA w Warszawie uznał, że w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie przepisy u.d.i.p., a wynika to z normy zawartej w art. 23a ust. 5 w rozdziale 2a u.d.i.p., określającym ponowne wykorzystanie informacji. W świetle wymienionego przepisu, kluczowe znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na pytanie, którą ustawę należy stosować, ma zbadanie, czy odrębna ustawa (w tej sprawie: Prawo geodezyjne i kartograficzne) gwarantuje zasady wynikające z ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym zasady przejrzystości, niedyskryminacji i niewyłączności. W tym kontekście Sąd wskazał na art. 23b u.d.i.p., który stanowi, iż podstawową zasadą udostępniania informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystania jest udostępnienie bez ograniczeń warunkami i bezpłatnie. Podmiot zobowiązany może nałożyć opłatę, jeżeli przygotowanie informacji wymaga dodatkowych kosztów. Tymczasem, zasadą przyjętą w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne jest odpłatne udostępnianie danych i informacji zgromadzonych w bazach danych, standardowych opracowań kartograficznych oraz innych materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 40 ust. 3c). Przy czym, wysokość opłat określa minister właściwy do spraw administracji publicznej w drodze rozporządzenia (art. 40 ust. 5). Wobec powyższego, zdaniem Sądu I instancji, "prymat należy przyznać ustawie o dostępie do informacji publicznej."
Odnosząc się do powyższego toku rozumowania Sądu I instancji, stwierdzić należy, że Sąd ten - zdaniem NSA - nieprawidłowo zinterpretował normę zawartą w art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Zgodnie z tym artykułem, przepisy u.d.i.p. nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Według Sądu I instancji, norma ta dotyczy tylko udostępniania informacji publicznych na podstawie przepisów rozdz. 1-go i 2-go ustawy, nie odnosi się zaś do ponownego wykorzystania informacji publicznej unormowanego w rozdz. 2a. Stanowiska tego nie sposób podzielić. W tym więc zakresie, orzekający NSA zgadza się z argumentacją skarżącego kasacyjnie, zaprezentowaną w uzasadnieniu skargi kasacyjnej oraz na rozprawie. Wyłączenie stosowania u.d.i.p na podstawie art. 1 ust. 2 dotyczy całej ustawy, a nie tylko jej rozdziałów: 1-go i 2-go; reguła kolizyjna ujęta w art. 1 ust. 2 u.d.i.p. ma charakter ogólny. Natomiast norma kolizyjna zawarta w art. 23a ust. 5 u.d.i.p. ma charakter szczególny, odnosi się bowiem do wykorzystania informacji publicznej. Podsumowując, wyłączenie stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w art. 1 ust. 2, dotyczy każdego dostępu do informacji publicznej, uregulowanego w tej ustawie, a więc także udostępnienia do ponownego wykorzystania. Zatem, jeżeli odrębna ustawa (tu: Prawo geodezyjne i kartograficzne) określa odmienne zasady i tryb udzielania informacji, to w tym zakresie wyłączona jest ustawa o dostępie do informacji publicznej. Natomiast ustawa ta ma zastosowanie w zakresie identyfikacji żądanej informacji jako informacji publicznej. Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, powtórzyć należy, zgadzając się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej. Zdaniem NSA, mieści się ona w kategorii informacji o prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych (art. 6 ust. 1 pkt 3 f u.d.i.p.).
Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że organ w odpowiedzi na wniosek poinformował wnioskodawczynię o prowadzonej Bazie Danych Obiektów Topograficznych, o zasadzie jej odpłatnego udostępnienia oraz o tym, że szczegółowe informacje o sposobie uzyskania danych z w/w Bazy można uzyskać w Dziale Informacji i Obsługi Udostępniania Zasobów Centralnego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Zatem, odpowiedź na wniosek została udzielona w swej treści w pełni zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3f u.d.i.p. Właściwą formą takiej odpowiedzi było pismo. Organ nie pozostał zatem w bezczynności. Tym samym, wyrok zobowiązujący organ do załatwienia wniosku był nietrafny.
Wobec tego, że WSA w Warszawie nie naruszył przepisów postępowania przed sądem i dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, a zaszło jedynie naruszenie prawa materialnego, NSA, na podstawie art. 188 P.p.s.a. uchylił zaskarżone orzeczenie i w wyniku rozpoznania skargi, oddalił ją (pkt 1 sentencji). O kosztach NSA orzekł na podstawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a. uwzględniając wysokość wpisu od skargi kasacyjnej (100 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (240 zł).