Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.), Sędziowie NSA Jerzy Solarski, Marek Stojanowski, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2007 r. sygn. akt I SAB/Wa 57/07 w sprawie ze skargi A. T. na bezczynność Ministra Budownictwa w przedmiocie wniosku o umorzenie postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od A. T. na rzecz Ministra Infrastruktury kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 lipca 2007 r., sygn. akt I SAB/Wa 57/07, po rozpoznaniu skargi A. T. na bezczynność Ministra Budownictwa w sprawie wniosku o umorzenie postępowania administracyjnego, zobowiązał Ministra Budownictwa do wydania w terminie 30 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, decyzji w przedmiocie wniosku A. T. z dnia [...] lutego 2006 r. o umorzenie postępowania w oznaczonym zakresie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przedstawił następujący stan sprawy:
Z uzasadnienia skargi A. T. oraz z przedstawionych Sądowi dokumentów wynika, że z wniosku skarżącej z dnia [...] stycznia 2000 r. toczy się przed Ministrem Budownictwa (wcześniej Prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, Ministrem Infrastruktury, Ministrem Transportu i Budownictwa) postępowanie o zmianę ostatecznej decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] września 1991 r. nr [...] stwierdzającej nieważność orzeczenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia [...] stycznia 1974 r. nr [...] o przejściu na własność Skarbu Państwa z mocy prawa, bez odszkodowania, nieruchomości położonych w K. w rejonie ulic [...],[...] i [...] oznaczonych jako działki nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...]. W trakcie tego postępowania A. T. pismem z dnia [...] lutego 2006 r. zwróciła się do Ministra Budownictwa z wnioskiem o umorzenie postępowania w części dotyczącej gruntów zajętych pod drogi wyjaśniając, że uzyskała orzeczenie Sądu Rejonowego w K. o odłączeniu z księgi wieczystej oznaczonych działek i o uzgodnieniu treści tej księgi, co powoduje, że w tej części postępowanie w przedmiocie zmiany decyzji z dnia [...] września 1991 r. stało się bezprzedmiotowe. Pismem z dnia [...] marca 2006 r. A. T. wskazała na zwłokę organu w przedmiocie jej wniosku i wnosiła o poinformowanie o stanie sprawy. W piśmie z dnia [...] kwietnia 2006 r. Minister Transportu i Budownictwa poinformował strony postępowania, że w związku ze wznowieniem postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] września 1991 r. nie ma możliwości dotrzymania określonego w art. 35 k.p.a. terminu załatwienia tej sprawy ze względu na obowiązek zebrania pełnego materiału dowodowego dotyczącego wznowionego postępowania.
A. T. pismem z dnia [...] czerwca 2006 r. i ponownie pismem z dnia [...] października 2006 r. wezwała organ do rozpatrzenia jej wniosku z dnia [...] lutego 2006 r., a w dniu [...] marca 2007 r. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Ministra Budownictwa w przedmiocie tego wniosku.
W odpowiedzi na skargę Minister Budownictwa wniósł o jej oddalenie. Organ wyjaśnił, że w toku rozpoznawania sprawy zakończonej ostateczną decyzją Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] września 1991 r. zaszła konieczność ustalenia spadkobierców zmarłych stron postępowania, w związku z czym wydał w dniu [...] kwietnia 2007 r. postanowienie o zawieszeniu postępowania, zobowiązując uczestnika postępowania do wystąpienia do właściwego sądu z wnioskiem o stwierdzenie nabycia spadku. Zawieszenie postępowania wstrzymuje natomiast bieg terminów przewidzianych w k.p.a. Z tej przyczyny podniesiony przez skarżącą zarzut bezczynności jest, zdaniem organu, nieuzasadniony.