Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.
Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., a w innych sprawach tylko wówczas, gdy ustawa szczególna tak stanowi. Ich właściwość dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych. W przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania danego aktu - por. wyr. NSA z 14 czerwca 1983 r., SA/Wr 6/83 (GP 1983, nr 24). Reasumując organ administracji publicznej pozostaje w bezczynności, jeżeli nie załatwił sprawy w terminie określonym przez art. 35 k.p.a. lub w przepisie albo, jeżeli nie dopełnił czynności określonych w art. 36 k.p.a., a także, jeżeli nie podjął innych działań wynikających z przepisów procesowych, mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji - por. wyr. NSA z 20 lipca 1999 r., I SAB 60/99 (OSP 2000, nr 6, poz. 87).
W rozpoznawanej sprawie żaden z tych przypadków nie zachodzi, ponieważ Wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej został przez organ rozpatrzony w przewidzianych przez prawo formach. Prezydent Miasta Radomia w części udzielił skarżącemu pisemnej informacji, w pozostałym zaś zakresie odmówił wydania żądanej informacji w drodze decyzji administracyjnej. Oznacza to, że organ ten nie pozostawał w bezczynności w rozpoznawanej sprawie.
Trafnie zauważył Sąd I instancji, że w postępowaniu ze skargi na bezczynność sąd administracyjny nie ma prawa dokonywania oceny poprawności wydanego przez organ aktu lub dokonanej przez niego czynności. Z tego względu WSA w Warszawie nie miał prawa do wyrażenia oceny, że "potraktowanie skargi jako wniesionej na decyzję z 2 grudnia 2008 r. odmawiającą udzielenia informacji publicznej z powołaniem się na ochronę danych osobowych i prawo do prywatności podmiotu objętego treścią, informacji, czyniłoby tę skargę niedopuszczalną. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, osobie, której odmówiono informacji ze względu na wyłączenie jawności informacji powołaniem się na ochronę danych osobowych, prawo do prywatności oraz tajemnicę inną niż państwowa, służbowa, skarbowa i statystyczna, przysługuje prawo wniesienia powództwa do sądu powszechnego o udostępnienie takiej informacji, a nie kontrola legalności takiej decyzji przez sąd administracyjny", ponieważ jest to ocena wydanego w sprawie aktu administracyjnego.
Błędne jest także twierdzenie skarżącego, że odmowa udostępnienia informacji publicznej bez podstawy prawnej lub zakreśleniem, iż nie jest to informacja publiczna stwarza zagrożenie, iż nie można skutecznie dochodzić realizacji prawa do informacji. Zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Z całą mocą należy podkreślić, że rozpoznawanie skarg na decyzje administracyjne leży w zakresie właściwości sądów administracyjnych, także w przypadku, gdy przedmiotem skargi są decyzje wydane bez podstawy prawnej. Zatem zarzut naruszenia art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a. jest także bezzasadny, tym bardziej, że w rozpoznawanej sprawie sąd powszechny się nie wypowiadał.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.