Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Iwona Bogucka Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych A. I. i M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 951/13 w sprawie ze skarg A. I., I. P. i M. P. na decyzję Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz a) A. I. b) M. P. kwoty po 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz każdej z nich.
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 951/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi A.I., I.P. i M.P. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] lutego 2013 r.) Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej (dalej Minister Transportu bądź organ nadzoru), po rozpatrzeniu wniosków B.J.J., W.M., I.S., S.F.S., A. I., J.R.-H., M.P. i I.P., utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] kwietnia 2012 r.) stwierdzającą, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] lipca 1955 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] lipca 1955 r.) i utrzymane nią w mocy orzeczenie z dnia [...] maja 1955 r. nr [...] (dalej orzeczenie z [...] maja 1955 r.) Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy (dalej Prezydium RN) odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej, położonej przy ul. S., ozn. nr hip. [...], w części określonej w aktach notarialnych obejmujących sprzedaż lokali mieszkalnych nr 1, 1A, 8, 14, 17, 18, 23 i 28 w budynku posadowionym na działce nr A z obrębu 5-04-07 wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości i udziałów przypadających właścicielom tych lokali w części budynku i jego urządzeniach służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali, wydane zostały z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzającą ich nieważność.
Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ nadzoru wskazał, że w ramach postępowania nadzorczego wszczętego na wniosek T.H., ustalił że powołane orzeczenia dekretowe zostały wydane z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i prawie użytkowania na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. nr 50, poz. 279, dalej dekret warszawski bądź dw). Przyznaniu prawa własności czasowej nie "przeciwstawiały" [winno być "sprzeciwiły"] się ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nr 68 - który przeznaczał przedmiotową nieruchomość pod budynki i urządzenia użyteczności publicznej, w szczególności na cele współżycia społecznego, kulturalno - oświatowe z pozostawieniem niezabudowanej części terenu urządzonej jako ogrody, dziedzińce, postoje, przejścia dla pieszych do użytku publicznego oraz na drogi z urządzeniami pomocniczymi. Ogólne przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania nie wyłączało możliwości przyznani[a] byłemu właścicielowi prawa własności czasowej, a odmienne rozstrzygnięcie w sytuacji braku dokumentów potwierdzających ten cel stanowi rażące naruszenie art. 7 ust. 2 dw.
Odnosząc się do zarzutów właścicieli lokali dotyczących tego, że sprzedaż lokali wywołała niedowracalne skutki prawne, organ wskazał że sprzedaż lokali nr 3, 11, 12, 13, 15, 24, 26 i 27 poprzedzono decyzjami administracyjnymi w tym przedmiocie, więc to te decyzje administracyjne o sprzedaży lokali i oddaniu gruntów w użytkowanie wieczyste, a nie decyzje dekretowe są podstawą umów w formie aktu notarialnego. Minister Transportu wskazał, że skutki rozstrzygnięcia nadzorczego nie odnoszą żadnego bezpośredniego skutku prawnego ograniczającego przysługujące aktualnie prawa rzeczowe do nieruchomości.