Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.), Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia del. WSA Wojciech Jakimowicz, Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur, po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Skarbu Państwa - Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz T.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2537/13 w sprawie ze skarg Skarbu Państwa - Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz T.P. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie reformy rolnej 1) postanawia sprostować w sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2537/13 oznaczenie strony wnoszącej skargę w ten sposób, że zamiast "Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego" wpisać "Skarbu Państwa - Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego" 2) oddala skargi kasacyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2537/13 oddalił skargi Skarbu Państwa - Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz T.P. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie reformy rolnej.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku T.P., stwierdził, że nieruchomość o powierzchni [...] ha, położona we wsi [...], gmina [...] w powiecie [...], składająca się z działki ewidencyjnej o numerze [...], z obrębu [...], ujawniona w dawnym wykazie hipotecznym księgi wieczystej pod nazwą Majętność Ziemska [...] inw. nr [...], nie podlegała działaniu przepisów art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13, ze zm., dalej w skrócie dekret).
Na skutek wniesienia przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego od powyższej decyzji odwołania, sprawę rozpoznawał Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, który decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...] umorzył postępowanie odwoławcze, uznając, że podmiot wnoszący odwołanie nie jest stroną w rozumieniu art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz.1071 ze zm., dalej w skrócie K.p.a.).
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 12 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 2325/12 uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że w niniejszym postępowaniu Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie ma legitymacji do złożenia odwołania, nie przysługuje mu bowiem status strony (art. 28 K.p.a.). Zdaniem Sądu pierwszej instancji, przed wydaniem decyzji należało jednak wyjaśnić wątpliwość, czy to właśnie ten organ złożył odwołanie. Gdyby bowiem przyjąć, że działający w imieniu Skarbu Państwa trwały zarządca przedmiotowej nieruchomości - Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego złożyło odwołanie, to winno być ono zgodnie z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493) reprezentowane przez kierownika urzędu państwowego w rozumieniu przepisów o pracownikach urzędów państwowych, w szczególności dyrektora generalnego urzędu (art. 25 ust. 1 i ust. 4 cytowanej wyżej ustawy). Zastępca procesowy odwołującego się i obecnie skarżącego działał na podstawie pełnomocnictwa załączonego do akt administracyjnych udzielonego - przy powyższym założeniu wadliwie przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, aby przy ponownym rozpoznaniu organ odwoławczy zbadał całokształt formalno - prawny przedmiotowej sprawy po prawidłowym i szczegółowym ustaleniu strony odwołującej się i jej prawidłowej reprezentacji.