Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Powiatu w W. w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg Powiatu Węgorzewskiego i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi w 2018 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie sędzia NSA Zygmunt Zgierski sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Powiatu w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 26 lutego 2019 r., sygn. akt II SA/Ol 73/19 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w O. na uchwałę Rady Powiatu w W. z dnia [...] października 2017 r., nr [...] w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg Powiatu Węgorzewskiego i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi w 2018 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/7

Wyrokiem z 26 lutego 2019 r., sygn. akt II SA/Ol 73/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Okręgowej w O. na uchwałę Rady Powiatu w W. z dnia [...] października 2017 r., nr [...] w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg Powiatu W. i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi w 2018 r., stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Rada Powiatu w W. podjęła w dniu [...] października 2017 r. uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg Powiatu W. i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu z drogi w 2018 r.

Skargę na powyższą uchwałę złożył Prokurator Prokuratury Okręgowej w O., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności, w całości.

Zaskarżonej uchwale zarzucił istotne naruszenie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 2017 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990 z późn. zm., dalej jako "p.r.d.") oraz art. 94 Konstytucji RP, polegające na przekroczeniu delegacji ustawowej i zawartych w niej granic swobody regulacyjnej przez uchwalenie stawek opłat z tytułu usunięcia pojazdu z drogi oraz przechowywania na parkingu strzeżonym na poziomie maksymalnym, które wynikają z obwieszczenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 25 lipca 2017 r. (M.P. 2017, poz. 772), a ponadto na ustaleniu wysokości kosztów spowodowanych wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu bez poczynienia stosownych ustaleń w zakresie kosztów usuwania pojazdów z drogi i przechowywania ich na parkingach strzeżonych na terenie powiatu, a zatem z pominięciem kryteriów zawartych w upoważnieniu.

Skarżący stwierdził, że aby uwzględnić przesłankę z art. 130a ust. 6 p.r.d., dotyczącą wysokości kosztów, rada powiatu musi uprzednio dysponować informacją, jakie są koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze powiatu. Zaznaczył, że chodzi tu o koszty, które są odpowiednikiem cen za usługi odholowania i parkowania pojazdów, świadczone przez podmioty na terenie danego powiatu. Dopiero po ustaleniu powyższego rada powiatu powinna uwzględnić ten fakt przy podejmowaniu uchwały określającej wysokość wskazanych opłat. W przypadku zaskarżonej uchwały Rada Powiatu w W. nie poczyniła żadnych ustaleń w zakresie rzeczywistych kosztów usuwania pojazdów z drogi i przechowywania ich na parkingach strzeżonych na terenie powiatu. W bardzo lakonicznym uzasadnieniu projektu uchwały, zawierającym jedynie powtórzenie treści przepisów p.r.d., brak jest jakichkolwiek informacji o znajomości wysokości tych kosztów i sposobu ich ustalenia.

Skarżący zaznaczył, że w dacie powzięcia uchwały przez Radę Powiatu obowiązywała, zawarta na okres 3 lat, umowa z [...] września 2015 r. na świadczenie usług usuwania pojazdów z drogi na zasadach określonych w art. 130a p.r.d. zgodnie z ofertą. Na podstawie § 5 umowy, wykonawca został upoważniony do pobierania opłaty za usunięcie pojazdu w wysokości ustalonej przez Radę Powiatu w W. uchwałą w sprawie wysokości opłat za usuwanie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu, obowiązującą w danym roku. Powyższy zapis umowy wskazuje, zdaniem skarżącego, że niezależnie od warunków rynkowych na terenie powiatu w. i faktycznie poniesionych kosztów, podmiot wykonujący usługę usuwania pojazdów z dróg powiatu w. będzie uprawniony do pobierania opłat w maksymalnym zakresie. Zapis taki prowadzi do sytuacji, w której rada powiatu zwalnia się od obowiązku każdorazowego poszukiwania najkorzystniejszej oferty na świadczenie usług usuwania pojazdów z dróg, ponieważ niezależnie od przyjętych stawek w uchwale, wysokość kosztów uiszczanych na rzecz podmiotu będzie taka sama. Kolejnym skutkiem takiego zapisu umownego jest pozorne ukonstytuowanie podstaw do stosowania najwyższej stawki, wynikającej z obwieszczenia Ministra Rozwoju i Finansów. Organ powiatu mógłby zatem każdorazowo wskazywać, że wysokość przyjęta w uchwale ma swoje odzwierciedlenie w wysokości stawki pobieranej przez wykonawcę, jednakże stawka w umowie pomiędzy organem a wykonawcą usługi nie jest ustalana w oparciu o porozumienie stron, a w oparciu o uchwałę organu. W ocenie skarżącego, zasadnym jest zatem przyjęcie, że wysokość stawek za usunięcie pojazdów nie była należycie rozpoznana przez organ stanowiący.

Strona 1/7