Odnosząc się do zarzutu odwołującej się, dotyczącego nieprawidłowości w ustaleniu podmiotu zobowiązanego do poniesienia opłaty, Kolegium uznało go za niezasadny, bowiem - zdaniem organu - zobowiązanym do poniesienia opłaty adiacenckiej winien być właściciel nieruchomości w dacie stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi lub stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej.
Uzasadniając powyższy pogląd, Kolegium wskazywało na treść art. 4 pkt 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z którego wynika, że opłaty ponoszone w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej, scaleniem i podziałem oraz podziałem nieruchomości zostały zakwalifikowane do tej samej kategorii - opłat adiacenckich mających wspólne cechy i jednorodny charakter. Jednolitość uregulowań dotyczących tychże opłat potwierdzały też m.in. liczne odesłania zawarte w art. 98a ust. 1 ustawy, które w toku postępowania o ustalenie opłaty adiacenckiej w związku z podziałem nieruchomości zobowiązują do odpowiedniego stosowania przepisów art. 145, art. 146 ust. 2 i ust. 3, art. 147 oraz art. 148 ust. 1-3 ustawy, regulujących zasady ustalania wysokości opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, spowodowanego budową urządzeń infrastruktury technicznej.
Wg organu, przedstawiona wyżej regulacja świadczyła o woli ustawodawcy, zmierzającej do ujednolicenia procedur obowiązujących przy ustalaniu opłat adiacenckich. Przemawiało za tym również dokonanie zmian w brzmieniu przepisu art. 4 pkt 11 ustawy w stosunku do jego brzmienia pierwotnego (art. 4 pkt 11 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. e) ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. (Dz. U. nr 6 poz. 70) zmieniającej nin. ustawę z dniem 15 lutego 2000 r.), w wyniku których, wyżej wymienione, trzy typy opłat adiacenckich zyskały jednolity charakter.
Jednolitość zatem norm w powyższym zakresie winna przekładać się również na stosowanie jednolitej wykładni przepisów dla ustalania kręgu stron zobowiązanych do poniesienia opłaty adiacenckiej. Kierując się tą zasadą, organ wywodził, że podmiotem zobowiązanym do poniesienia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego budową drogi, winien być właściciel nieruchomości w dacie stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi - tak jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie.
Podkreślono, że powyższa wykładnia zgodna była z rozwiązaniem przyjętym w przypadku ustalania wysokości opłat adiacenckich z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego jej podziałem.