Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Antosiewicz ( spr.), Sędziowie NSA Grażyna Pawlos - Janusz, Leszek Włoskiewicz, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 159/05 w sprawie ze skargi Firmy Przedstawicielsko-Handlowej J. J. SA. w [...] na decyzję Ministra Gospodarki i Pracy z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nacjonalizacji 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza na rzecz E. J. od Firmy Przedstawicielsko - Handlowej J. J. SA. w [...] kwotę 280 zł. ( dwieście osiemdziesiąt złotych ) z tytułu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 159/05 uwzględniając skargę Firmy Przedstawicielsko-Handlowej J. J. S.A. w [...] uchylił decyzję Ministra Gospodarki i Pracy oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...], stwierdzającą nieważność decyzji Ministra Przemysłu Lekkiego dnia 9 czerwca 1958 r. w sprawie zatwierdzenia protokołu zdawczo-odbiorczego przedsiębiorstwa Przędzalnia i Szarparnia F. W., w części dotyczącej nieruchomości w [...] przy ul. [...] (dawniej [...]).
W uzasadnieniu wyroku przytoczono motywy decyzji, z których wynikało, że Przędzalnia i Szarparnia F. W. przeszła na własność Państwa na mocy art. 2 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17 ze zm.), zwanej dalej ustawą nacjonalizacyjną, jako przedsiębiorstwo poniemieckie. Przejęcie na własność Państwa przedsiębiorstwa zostało potwierdzone stosownym orzeczeniem Ministra Przemysłu i Handlu ogłoszonym w Monitorze Polskim Nr 44 z 1948 r. - wykaz 168 poz. 424. Przejęcie składników przedsiębiorstwa nastąpiło protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 11 września 1950 r. Zgodnie z protokołem, przejęciem objęto także nieruchomość położoną przy ul. [...] (dawniej [...]). W protokole wskazano, iż nieruchomość stanowi własność spadkobierców, wymienionych w nim obywateli polskich. Nieruchomość ta została objęta w czasie wojny przez F. W. i włączona do jego przedsiębiorstwa bez tytułu prawnego.
Protokół został zatwierdzony decyzją z dnia 9 czerwca 1958 r., wydaną na podstawie § 75 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1947 r. w sprawie trybu postępowania przy przejmowaniu przedsiębiorstw na własność Państwa (Dz. U. Nr 16, poz. 62 ze zm.).
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra wystąpił E. J., jako spadkobierca dawnych właścicieli B. J., H. P. i innych wobec objęcia nacjonalizacją nieruchomości bezprawnie skonfiskowanej przez okupanta, a stanowiącej współwłasność obywateli polskich - członków rodziny J.
Domagał się stwierdzenia nieważności zarządzenia Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 30 kwietnia 1950 r. oraz wynikającego z niego orzeczenia z dnia 9 czerwca 1958 r.
Wydając decyzję na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa Minister przyjął, iż przepisy ustawy nacjonalizacyjnej nie zawierają regulacji, które pozwalałyby na objęcie upaństwowieniem mienia nienależącego do nacjonalizowanego przedsiębiorstwa.
W ocenie organu, przejęcie nieruchomości stanowiącej własność spadkobierców obywateli polskich nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa. Na poparcie tej tezy przywołał orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2001 r. (sygn. akt IV SA 2182/99). W tej sytuacji zdaniem Ministra zasadne było stwierdzenie nieważności decyzji o zatwierdzeniu protokołu zdawczo-odbiorczego w części, w jakiej dotyczył on nieruchomości stanowiącej własność spadkobierców obywateli polskich. Odnosząc się do zarzutów zawartych we wnioskach o ponowne rozpoznanie, złożonych od decyzji z dnia [...], wniesionych przez aktualnych użytkowników wieczystych przedmiotowej nieruchomości, wskazano, iż niesłuszny jest zarzut jakoby decyzja w przedmiocie zatwierdzenia protokołu wywołała nieodwracalne skutki prawne, co stanowiłoby przeszkodę dla stwierdzenia jej nieważności.