Skarga kasacyjna na uchwałę Rady Miejskiej w Ustce w przedmiocie wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie NSA Irena Kamińska (spr.) del. NSA Janusz Furmanek Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Gd 359/08 w sprawie ze skargi A. L. na uchwałę Rady Miejskiej w Ustce z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/11

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 359/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. L. na uchwałę Rady Miejskiej w U. z dnia (...) stycznia 2008 r., nr (...)w przedmiocie wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał, że Rada Miasta U. w dniu (...) stycznia 2008 r. nr (...)podjęła uchwałę w sprawie zmiany własnej uchwały z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie ustalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy Miejskiej U..

W uchwale tej, podjętej na podstawie art. 18 ust 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego postanowiono, że w załączniku do wskazanej wyżej uchwały z dnia 26 czerwca 2003 r., dotyczącej wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy do wykazu nieruchomości przeznaczonych do rewitalizacji dopisano budynki położone przy ul. (...)oraz ul. (...).

Konsekwencją tej uchwały było przeznaczenie również przedmiotowych budynków do rewitalizacji przez specjalnie utworzony w tym celu podmiot, co łączyło się z przeznaczeniem ich do rozbiórki, zgodnie z założeniami wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy.

Pismem z dnia 5 lutego 2008 r., doręczonym dnia 22 lutego 2008 r., skarżąca A. L. , na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wezwała Radę Miejską w U. do usunięcia naruszeń prawa uchwałą Rady Miasta U. nr (...), z dnia (...) stycznia 2008 r., poprzez jej uchylenie w części dotyczącej wprowadzenia zmiany w ust. 2 lit. B pkt 3 do załącznika do uchwały nr (...)Rady Miejskiej w U. z dnia 26 czerwca 2003 r., polegającej na dopisaniu do wykazu ul. (...), tj. w § 1 ust. 4 uchwały.

W odpowiedzi na to wezwanie Rada Miasta w U., pismem z dnia 5 marca 2008 r., poinformowała skarżącą, że w wyniku głosowania jawnego przy dwóch głosach "za" uznaniem naruszenia i 12 głosach "przeciwnych" odrzuciła wezwanie do usunięcia naruszeń w zaskarżonej uchwale.

W skardze do sądu A. L. zarzuciła naruszenie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. W ocenie skarżącej na gruncie tych przepisów przysługuje jej, jako najemcy lokalu nr 2, położonego w U. przy ulicy (...) prawo do jego pierwokupu, z którego to prawa wynika interes prawny skarżącej do zaskarżenia przedmiotowej uchwały w części, w której uniemożliwia ona realizację przysługującego jej prawa pierwokupu.

Skarżąca nie kwestionowała, że zbycie nieruchomości jest prawem, a nie obowiązkiem właściciela i jest uzależnione od jego woli, jednakże uniemożliwienie wykupu mieszkań najemcom może następować tylko z ważnych przyczyn, bowiem w jej ocenie prawo do wykupu mieszkania przez dotychczasowego najemcę stanowi fundamentalną zasadę obrotu nieruchomościami. Ponadto skarżąca powoływała się na rozważania prawne dotyczące instytucji pierwszeństwa na tle art. 30 u.g.n., zawarte w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 1992 r. III CZP 62/92 (OSNCP 1992, nr 12, poz. 214), w której wyjaśniono, że pierwszeństwo polega na eliminacji innych podmiotów ubiegających się o tę samą rzecz; jego konstrukcja jurydyczna nie jest oparta na uprawnieniu, lecz na tkwiącym w pierwszeństwie zakazie zadysponowania rzeczą w sposób je naruszający.

Strona 1/11