Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia del. WSA Arkadiusz Despot -Mładanowicz Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Ol 473/09 w sprawie ze skargi A.Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia w obowiązkach służbowych oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 17 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Ol 473/09, w sprawie ze skargi A.Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...]lutego 2009 r. Nr [...], w przedmiocie zawieszenia w obowiązkach służbowych, uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji (pkt 1), orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu (pkt 2) oraz zasądził od Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. na rzecz skarżącego A.Z. kwotę [...],- zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 3).
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Dyrektor Aresztu Śledczego w B. decyzją personalną z dnia [...] listopada 2008 r. Nr [...], na podstawie art. 104 K.p.a. w związku z art. 31 ust. 1 pkt 4, art. 32 ust. 2, art. 37 ust. 2 oraz art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 634) zawiesił starszego strażnika działu ochrony A.Z. w czynnościach służbowych na okres od dnia 21 listopada 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. z jednoczesnym zawieszeniem wypłaty 50% należnego uposażenia. Decyzji tej stosownie do treści art. 108 K.p.a. nadał rygor natychmiastowej wykonalności ze względu na wyjątkowo ważny interes służby.
W uzasadnieniu decyzji podał, że w związku z długotrwałym zwolnieniem lekarskim wymienionego funkcjonariusza został on skierowany na badania lekarskie, w celu ustalenia zdolności do pełnienia służby na dotychczasowym stanowisku i otrzymał polecenie służbowe stawienia się w Zakładzie Medycyny Pracy w O. Raportem z dnia 28 października 2008 r. A.Z. odmówił wykonania polecenia służbowego i badaniom kontrolnym nie poddał się.
W związku z powyższym organ pierwszej instancji stwierdził, że brak przedłożenia przez funkcjonariusza aktualnego zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego jego zdolność do służby po długotrwałej chorobie zgodnie z art. 229 § 4 Kodeksu pracy, powoduje niedopuszczenie go do służby. Ponadto, wskazał na przepis art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy o Służbie Więziennej umożliwiający zawieszenie funkcjonariusza w czynnościach służbowych w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, jeżeli jest to celowe z uwagi na dobro postępowania lub dobro służby.
Od powyższej decyzji A.Z. wniósł odwołanie do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O., w którym domagając się stwierdzenia jej nieważności, zarzucił naruszenie art. 7 K.p.a., art. 10 § 1 K.p.a., art. 77 K.p.a. oraz art. 107 K.p.a., a ponadto błędną interpretację art. 229 § 2 i § 4 Kodeksu Pracy.
Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w O. po rozpoznaniu odwołania decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. Nr [...], zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
Organ odwoławczy powołał się na przepisy prawne, regulujące profilaktyczną opiekę zdrowotną w Służbie Więziennej, a to ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U z 2004 r. Nr 125, poz. 1317 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 maja 2003 r. w sprawie zadań służby medycyny pracy wynikających ze specyfiki ryzyka zawodowego w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej (Dz. U Nr 105, poz. 992). Wskazał, że Zespół Medycyny Pracy przy Areszcie Śledczym w O., do którego odwołujący się został skierowany w celu przeprowadzenia badań kontrolnych, sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracującymi, w szczególności przez wykonywanie badań przewidzianych w Kodeksie pracy na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit a/ wymienionej ustawy, a na podstawie ust. 2 tegoż artykułu także w stosunku do osób wykonujących pracę na podstawie innej niż stosunek pracy. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w O. stwierdził, że zgodnie z § 2 pkt 3 powołanego rozporządzenia zadaniem medycyny pracy jest m.in. monitorowanie stanu zdrowia osób zaliczanych do grupy szczególnego ryzyka, a zwłaszcza funkcjonariuszy pełniących służbę z bronią lub pracujących w stałym i bezpośrednim kontakcie z osobami pozbawionymi wolności. A zatem każdy funkcjonariusz po okresie niezdolności służby z powodu choroby, trwającym dłużej niż 30 dni podlega badaniu kontrolnemu. Oznacza to, że przepis art. 229 Kodeksu pracy ma w przedmiotowej sprawie zastosowanie i nakłada na kierownika jednostki obowiązek skierowania takiego funkcjonariusza na badania kontrolne. Zaświadczenie o braku wskazań zdrowotnych do skierowania na komisję lekarską MSWiA zachowuje aktualność w okresie w nim wymienionym, jednak staje się nieaktualne w razie wystąpienia w tym okresie zdarzeń, które mogą wskazywać na zmianę stanu zdrowia funkcjonariusza. Organ odwoławczy wskazał, iż w świetle art. 38 ustawy o Służbie Więziennej ma prawo skierować funkcjonariusza na badania kontrolne. Stwierdził, iż w rozpoznawanej sprawie skierowanie odwołującego się na badania kontrolne było poleceniem służbowym, któremu winien się on podporządkować stosownie do treści § 23 Regulaminu Dyrektora Służby Więziennej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu pełnienia służby przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, wydanego na podstawie art. 60 cyt. ustawy o Służbie Więziennej.