W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono przede wszystkim, że organy obydwu instancji rozpatrywały możliwość przyznania specjalnego zasiłku celowego niepodlegającego zwrotowi i dysponowały wystarczającym materiałem dowodowym w tym zakresie. Odmowa przyznania specjalnego świadczenia nie tylko nie była dowolna, lecz została należycie uzasadniona i pominięcie sytuacji dochodowej rodziny skarżącej dawałoby jej uprzywilejowaną pozycję w stosunku do trzech tysięcy innych rodzin ubiegających się o pomoc często nie mających stałego źródła utrzymania, podczas gdy w pierwszej kolejności przyznaje się świadczenia rodzinom pozbawionym dochodu lub o minimalnym dochodzie, skarżąca zaś nie tylko ma stałe źródło dochodu przekraczające ustawowe kryterium, lecz zarazem nieracjonalnie dysponuje posiadanymi środkami utrzymując dużą liczbę psów i opłacając pracownika, który się nimi zajmuje.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ma usprawiedliwioną podstawę.
Stosownie do art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej, w szczególnie uzasadnionych przypadkach może być przyznany specjalny zasiłek celowy, który nie podlega zwrotowi.
W świetle powołanego przepisu do uznania organu pomocy społecznej pozostawiono zarówno ocenę, czy zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, jak i ocenę, czy nawet w szczególnie uzasadnionym przypadku świadczenie zostanie przyznane.
W przekonaniu Sądu odmowa przyznania skarżącej specjalnego zasiłku celowego nie była zasadna, "a wszystkie okoliczności mające istotne znaczenie w sprawie nie zostały udowodnione", lecz nie wiadomo o jakie jeszcze okoliczności chodzi, gdyż sytuacja skarżącej jest znana i znane są też możliwości pomocy społecznej.
W przekonaniu Sądu "nie ma w ustaleniach i motywach organów, poza szczegółowo opisanymi ogólnymi potrzebami ośrodka pomocy społecznej, odniesienia się, dlaczego w ramach dozwolonego uznania administracyjnego nie przyjęto istnienia szczególnie uzasadnionego przypadku w rodzinie strony", lecz co innego wynika z akt sprawy.
Organy pomocy społecznej stwierdził wprost, że choroba skarżącej i stan niepełnosprawności nie mogą prowadzić do przyznania specjalnego zasiłku celowego, gdyż posiadane przez rodzinę środki pozwalają na przezwyciężenie okresowych trudności finansowych w przeciwieństwie do trzech tysięcy rodzin, które ubiegają się o pomoc często nie mając stałego źródła utrzymania.
Organ pomocy społecznej miał więc na uwadze nie tylko interes skarżącej, lecz interes innych osób pozostających w trudniejszym niż ona położeniu, nie działał dowolnie, a w granicach określonych w art. 7 kpa, i był władny samodzielnie ocenić tę kolizję interesów w kategoriach art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji i na mocy art. 185 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przy czym - na mocy art. 207 § 2 powołanej ustawy - odstąpiono od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, które obciążałyby skarżącą.