Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie NSA Joanna Banasiewicz (spr.) NSA Anna Łukaszewska-Macioch Protokolant specjalista Edyta Pawlak po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 140/11 w sprawie ze skargi E. W. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwolnienia lokalu mieszkalnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od E. W. na rzecz Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 140/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. W. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia [...]sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwolnienia lokalu mieszkalnego stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd ten poprzedził następującymi ustaleniami faktycznymi i oceną prawną:
Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. nr [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. zobowiązującą G. W. i E. W. do zwolnienia lokalu mieszkalnego położonego w B. przy ul. [...] w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM stanie się ostateczna.
W uzasadnieniu stwierdzono, że G. W. zostało przyznane prawo zamieszkiwania w innym lokalu mieszkalnym położonym przy ul. [...] w G. - miejscowości pełnienia służby wojskowej. Fakt ten spowodował powstanie obowiązku przekazania do dyspozycji WAM lokalu mieszkalnego położonego w B. przy ul. [...]. Obowiązek ten nie został dopełniony.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie E. W. zarzuciła zaskarżonej decyzji niezastosowanie w stosunku do skarżącej przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz naruszenie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP przez błędną jego wykładnię i uznanie, że osoby zamieszkujące wspólnie z żołnierzem mają obowiązek przekazać lokal, mimo że nie uzyskały one razem z żołnierzem prawa do zamieszkiwania w innym lokalu.
W odpowiedzi na skargę Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wniósł o oddalenie skargi, powtarzając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wobec dopatrzenia się uchybień, skutkujących stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji, orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wskazując, że stosownie do powołanego przepisu sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. Zdaniem Sądu I instancji w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja ma miejsce.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że jak wynika z akt sprawy (karta nr 47) pismem z dnia 9 listopada 2009 r., E. W. udzieliła adwokatowi A. K.-P. pełnomocnictwa. Z kolei pismem z dnia 18 listopada 2009 r. adwokat A. K.-P. wystosował, w imieniu E. W., pismo do Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM w B. Organ pierwszej instancji prowadził korespondencję z pełnomocnikiem, nie miał więc wątpliwości co do istnienia i zakresu jego umocowania. Decyzja Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. nr [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. nie została jednak doręczona pełnomocnikowi skarżącej, a samej skarżącej. Rozpatrując odwołanie skarżącej od tej decyzji organ drugiej instancji zauważył fakt, że nie została ona doręczona pełnomocnikowi, jednak nie wyciągnął z tego odpowiednich wniosków.