Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski (spr.) Sędziowie NSA Irena Kamińska del. WSA Sławomir Antoniuk Protokolant asystent sędziego Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P.G. - redaktora naczelnego dziennika "Ł." od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt II SAB/Lu 456/14 w sprawie ze skargi P.G. - redaktora naczelnego dziennika "Ł." na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w C. w przedmiocie udzielenia informacji prasowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od P.G. - redaktora naczelnego dziennika "Ł." w Gdańsku na rzecz Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w C. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 456/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę P.G.- redaktora naczelnego dziennika "Ł." na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w C. w przedmiocie udzielenia informacji prasowej.
Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Dnia 9 października 2014 r. P.G.- redaktor naczelny Dziennika "Ł." (dalej skarżący), złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w C. (w skrócie ZO PZŁ bądź Zarząd), polegającą na nieudzieleniu informacji prasowej żądanej we wniosku z dnia 8 września 2014 r. Skarżący podkreślił, że wspomnianym wnioskiem K.M. (dalej wnioskodawca) zwrócił się do Zarządu Okręgowego o udzielenie mu informacji, w trybie ustawy Prawo prasowe, o działalności tego organu Polskiego Związku Łowieckiego, jednakże do dnia wniesienia skargi nie uzyskał żądanej informacji. W związku z tym skarżący wniósł o zobowiązanie Zarządu do udzielenia wnioskowanej informacji prasowej.
W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy wniósł o odrzucenie skargi, wskazując, że z powodu nieusunięcia przez stronę skarżącą braków wniosku z 8 września 2014 r., brak było podstaw do udzielenia przez Zarząd informacji żądanych w tym wniosku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie na podstawie art. 151 ppsa oddalił skargę.
Sąd I instancji wskazał, że w świetle art. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. nr 5, poz. 24 ze zm., dalej pp bądź Prawo prasowe) prasa, zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pp, przedsiębiorcy i podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku są obowiązane do udzielenia prasie informacji o swojej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności. W myśl ustępu 3 i 4 art. 4 pp, w przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy. Odmowę, o której mowa wyżej, lub niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie, można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni; w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych. Dziennikarz jest uprawniony do uzyskiwania informacji w zakresie, o którym mowa w art. 4 pp. Informacji tej, w imieniu jednostek organizacyjnych, są obowiązani udzielać kierownicy tych jednostek, ich zastępcy, rzecznicy prasowi lub inne upoważnione osoby, w granicach obowiązków powierzonych im w tym zakresie (art. 11 ust. 1 i 2 pp). Wojewódzki Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie jest niekwestionowanym, że pismem z 8 września 2014 r. wnioskodawca zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w C. o udzielenie informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowo wstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego, przez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i ile obowiązany był zapłacić każdy z nich. Sąd zauważył, że informacje żądane w piśmie z 8 września 2014 r., na co zresztą wskazuje skarżący, nie mają charakteru informacji publicznej. Dziennikarskie prawo do informacji dotyczy dwu niezależnych od siebie sfer. Z jednej strony obejmuje ono uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej udip), z drugiej zaś prawo do uzyskania takich informacji, które nie mają charakteru informacji publicznych, a do udzielenia których obowiązane są podmioty wymienione w treści art. 4 ust. 1 pp. Wspomniane wyżej postacie informacji, jakkolwiek bywają w praktyce mylone, winny być odróżniane od siebie (J. Sobczak, Prawo prasowe. Komentarz, Warszawa 2008, SIP LEX, komentarz do art. 4). Sąd I instancji stwierdził, że Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w C. nie występuje w rozstrzyganej sprawie jako podmiot wykonujący zadania publiczne, na którym spoczywa obowiązek udostępniania informacji publicznej. Zgodnie z art. 4 ust. 1 udip, podmiotami obowiązanymi do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: 1) organy władzy publicznej; 2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych; 3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa; 4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego; 5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.