Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Anna Lech sędzia del. NSA Jacek Hyla Protokolant asystent sędziego Krzysztof Tomaszewski po rozpoznaniu w dniu 14 września 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 marca 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 395/10 w sprawie ze skargi L. D. na bezczynność Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 18 października 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 15 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu do rozpoznania wniosku L. D. z dnia 18 października 2010 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi w sprawie ze skargi L. D. na bezczynność Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podniósł, iż pismem z dnia 18 października 2010 r. L. D. zwrócił się do Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu z wnioskiem o dostęp do informacji publicznej.
W niniejszym piśmie zażądał informacji: o szczątkach ludzkich ofiar Zbrodni Katyńskiej "zdeponowanych" w latach 1991-2010, wyliczenia przedmiotów osobistych ofiar, wskazania miejsc pochówku tych ofiar, przyczyn wstrzymania badań genetycznych szczątków ofiar oraz ujawnienia okoliczności wywiezienia części szczątków ofiar z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej na terytorium Federacji Rosyjskiej.
Pismo skarżącego zostało w dniu 2 listopada 2010 r. przekazane przez prokuratora Głównej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu do Oddziału Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu w Warszawie.
Prokurator Oddziału Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu w Warszawie w dniu 6 grudnia 2010 r. wydał zarządzenie, którym odmówił udostępnienia akt śledztwa.
Wobec powyższego skarżący pismem z dnia 22 listopada 2010 r. wniósł skargę na bezczynność Prezesa IPN, w związku z nieotrzymaniem odpowiedzi od organu na pismo z dnia 18 października 2010 r.
W odpowiedzi na skargę organ, powołując się na ustalony stan faktyczny i prawny wniósł o odrzucenie skargi. Uznał się za niewłaściwy do rozpatrzenia wniosku skarżącego, ponieważ dotyczył on udostępnienia materiału dowodowego śledztwa, dlatego też, podlegał rozpoznaniu w trybie postępowania karnego, a nie jako informacja publiczna.
Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do ustalenia tego, czy organ rozpoznał wniosek strony z dnia 18 października 2010 r. Rozpoznanie wniosku przez organ mogło znaleźć swój wyraz w udostępnieniu żądanej informacji, wydaniu stosownej decyzji, lub też w wystosowaniu do wnioskodawcy pisma z informacją odnoszącą się do wniosku. W każdym z powyższych przypadków, aby można było mówić o zajęciu stanowiska przez organ, winno zaistnieć działanie tego organu. Działanie takie, tylko zaś wtedy będzie mogło zostać potraktowane jako pochodzące od organu, gdy zostanie podjęte przez piastuna organu, względnie przez osobę posiadającą stosowne umocowanie do działania w imieniu organu. W ocenie Sądu pierwszej instancji stan faktyczny w niej ustalony wskazuje na bezczynność organu w rozpoznaniu wniosku strony z dnia 18 października 2010 r. W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek o udostępnienie żądanej dokumentacji, strona otrzymała bowiem jedynie zarządzenie wydane w dniu 6 grudnia 2010 r. przez prokuratora prowadzącego postępowanie karne w sprawie Zbrodni Katyńskiej, o odmowie udostępnienia akt śledztwa. Powyższe zarządzenie nie pochodziło więc od piastuna organu. Z akt postępowania administracyjnego nie wynika również to, aby osoba, która wydała powyższe zarządzenie, posiadała stosowne umocowanie pochodzące od piastuna organu, do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W świetle powyższego Sąd ten uznał, iż powyższe zarządzenie z dnia 6 grudnia 2010 r. nie może zostać potraktowane, jako stanowisko organu odnośnie złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. To zaś prowadzi do konkluzji, iż organ nie wypowiadając się co do przedmiotowego wniosku, pozostaje w bezczynności.