Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ewa Dzbeńska (spr.) Sędziowie NSA Anna Łukaszewska-Macioch Wiesław Morys Protokolant Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 763/08 w sprawie ze skargi G. G. i S. G. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wywłaszczenia oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 763/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę G. G. i S. G. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wywłaszczenia.
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] Wojewoda Mazowiecki utrzymał w mocy decyzję Starosty Siedleckiego z dnia [...] sierpnia 2007r. nr [...] o umorzeniu postępowania w sprawie wywłaszczenia na rzecz Miasta Siedlce nieruchomości położonej w S., w obrębie [...], oznaczonej jako działka nr [...] oraz działek oznaczonych numerami [...] i [...] z obrębu [...].
W uzasadnieniu organ podniósł, że pismem z dnia 25 października 2004 r. Prezydent Miasta Siedlce zwrócił się z wnioskiem o wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego na rzecz Miasta Siedlce nieruchomości gruntowych położonych w S. w tym m.in. działek o numerach [...] i [...] z obrębu [...] i działki nr [...] z obrębu [...]. W dniu 25 stycznia 2005 r. Starosta Siedlecki zawiadomił strony o wszczęciu objętego wnioskiem postępowania. Następnie, Prezydent Miasta Siedlce pismem z dnia 30 stycznia 2007 r. cofnął swój pierwotny wniosek z dnia 25 października 2004r., wnosząc jednocześnie o umorzenie postępowania wywłaszczeniowego.
Starosta Siedlecki podjął czynności zgodnie z art. 105 § 2 k.p.a., tj. skierował do pozostałych stron postępowania prośbę o ustosunkowanie się do wniosku o umorzenie prowadzonego postępowania.
Pismem z dnia 25 lipca 2007 r. G. i S. G. nie wyrazili zgody na umorzenie niniejszego postępowania. Tym niemniej organ orzekł o umorzeniu postępowania, wskazując jako jego podstawę art. 105 § 1 k.p.a.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, którą wnieśli skutecznie G. i S. G.
Skarżący, wnosząc o uchylenie decyzji wydanych przez organy obu instancji, zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie art. 6, 7, 8, 9, 10, 12, 77, 105 § 1 i 2 oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a.
W uzasadnieniu skargi skarżący akcentowali, że wyrazili sprzeciw w stosunku do wniosku o umorzenie postępowania. Równocześnie zwrócili uwagę na fakt, że do M. G. nie zostało w ogóle skierowane zapytanie o zgode na umorzenie postepowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę na powyższą decyzję stwierdził, że dla oceny legalności zaskarżonej decyzji, rozstrzygające znaczenie miało uzyskanie przez decyzję o lokalizacji inwestycji drogowej przymiotu ostateczności, przed dniem wydania decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie. O ile bowiem, w momencie składania wniosku przez Miasto Siedlce o umorzenie postępowania wywłaszczeniowego tj. w dniu 30 stycznia 2007 r. postępowanie to nie mogło być traktowane jako bezprzedmiotowe, gdyż istniały strony postępowania i istniał jego przedmiot tj. grunt, który miał być wywłaszczony, o tyle - w dacie wydania decyzji o umorzeniu postępowania tj. w dniu [...] sierpnia 2007r. nastąpiła jego bezprzedmiotowość, bowiem z dniem, w którym decyzja o lokalizacji inwestycji drogowej stała się ostateczna tj. z dniem 12 lipca 2007 r. z mocy prawa doszło do przejścia prawa własności przedmiotowych działek na rzecz Miasta Siedlce. Tego rodzaju regulację prawną wprowadziła do ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji nowela z dnia 18 października 2006 r. (Dz. U. Nr 220, poz. 1601). Zatem z dniem 12 lipca 2007 r. prowadzone dotychczas postępowanie wywłaszczeniowe stało się bezprzedmiotowe, co uzasadniało, zdaniem Sądu I instancji, jego umorzenie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Sprzeciw skarżących, wniesiony w dacie wcześniejszej, nie wywoływał już żadnych skutków prawnych.