Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 32/14 w sprawie ze skargi D. D. na bezczynność Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie przetwarzania danych osobowych 1. uchyla punkt 1 zaskarżonego wyroku i w tym zakresie przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych na rzecz D. D. kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 32/14, stwierdził, że bezczynność Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (dalej zamiennie organ, Inspektor) w opisanym w sentencji przedmiocie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, umorzył postępowanie w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania.
Przedstawiając w uzasadnieniu tegoż orzeczenia stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] czerwca 2012 r. D. D. wszczęła postępowanie przed organem, który w dniu [...] listopada 2012 r. wydał decyzję umarzającą je. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła w dniu [...] listopada 2012 r. Z uwagi na jego nierozpatrzenie wniosła skargę na bezczynność organu datowaną na [...] grudnia 2013 r. Inspektor w dniu [...] stycznia 2014 r. wydał decyzję ostateczną. W odpowiedzi na skargę eksponował skomplikowany charakter sprawy i konieczność podejmowania wielu czynności procesowych.
W przekonaniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie organ do czasu wydania decyzji odwoławczej (która, jak należy mniemać uzasadniała umorzenie postępowania w pozostałym zakresie) pozostawał w bezczynności, gdyż jak wynika z akt administracyjnych, wniosek skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy nie został załatwiony mimo upływu terminów wskazanych w art. 35 k.p.a., jak też terminów podanych w trybie art. 36 § 1 k.p.a. Po raz pierwszy organ powiadomił stronę o przedłużeniu terminu zakończenia postępowania w piśmie z dnia [...] czerwca 2013 r., a decyzję wydał po wniesieniu skargi. Jednak zdaniem tego Sądu nie można organowi postawić zarzutu, że pozostaje w bezczynności z rażącym naruszeniem prawa. Podejmował bowiem czynności mające na celu zgromadzenie materiału dowodowego. Pismami z dnia [...] stycznia 2013 r., [...] czerwca 2013 r., [...] listopada 2013 r. informował skarżącą o podejmowanych czynnościach. Zatem nie sposób przypisać mu lekceważenia strony, czy też celowego wprowadzania jej w błąd. Z tego powodu, oraz mając na uwadze skomplikowany charakter sprawy, Sąd meriti nie wymierzył organowi grzywny. Dlatego na podstawie art. 149 § 1 oraz art. 161 § 1 pkt 3, art. 200 i art. 205 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., orzekł jak w sentencji zaskarżonego wyroku.
W skardze kasacyjnej D. D. zaskarżyła to orzeczenie w części stwierdzającej, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 1 sentencji). Wskazując na podstawę naruszenia przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to:
- art. 149 w związku z art. 54 i art. 154 § 6 P.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że bezczynność i przewlekłość organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, co skutkowało uznaniem braku podstaw do wymierzenia mu grzywny na zasadzie art. 149 § 2 P.p.s.a., podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że Inspektor w sposób znaczący uchybił terminom załatwiania sprawy, a podejmowane przezeń czynności nie miały na celu efektywnego i rzetelnego jej rozpatrzenia,