Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Iwona Bogucka (spr.) Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. D.-Z. i M. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wa 562/13 w sprawie ze skargi H. D.-Z. i M. Z. na decyzję Ministra Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z 19 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Wa 562/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H.D.-Z. i M. Z. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] wydaną w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej. Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym przyjętym przez Sąd I instancji:
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] stwierdził, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] stycznia 1953 r. oraz utrzymane nią w mocy orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia [...] czerwca 1952 r. w części dotyczącej gruntu działki ewidencyjnej nr [...] z obrębu [...] będącej we współużytkowaniu wieczystym właścicieli lokali nr [...],[...],[...],[...] i [...] znajdujących się w budynku przy ul. [...] wydane zostały z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdził ich nieważność. W uzasadnieniu wskazał, że organy dekretowe w sposób rażący naruszyły prawo, bowiem odmówiły przyznania dotychczasowemu właścicielowi prawa własności czasowej, mimo, iż mógł on korzystać z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem określonym w planie zagospodarowania przestrzennego. Organ ustalił, że właściciele lokali nr [...],[...],[...],[...] i [...] w budynku przy ul. [...] nabyli prawo własności przedmiotowych lokali mieszkalnych wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu wyłącznie na podstawie umów cywilnoprawnych w formie aktów notarialnych. Z tego powodu w odniesieniu do tej części nieruchomości należało stwierdzić, na podstawie art. 158 § 2 k.p.a., wystąpienie nieodwracalnych skutków prawnych w rozumieniu art. 156 § 2 k.p.a., co ogranicza rozstrzygnięcie do stwierdzenia wydania zaskarżonych decyzji z naruszeniem prawa. Natomiast co do gruntu znajdującego się w użytkowaniu wieczystym właścicieli pozostałych lokali nr nr [...],[...],[...],[...], i [...], którzy nabyli tytuł własności lokali mieszkalnych wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu na podstawie decyzji administracyjnych, w wykonaniu których zawarto akty notarialne, brak jest przeszkód do stwierdzenia nieważności decyzji organów dekretowych. Jeżeli bowiem określony skutek prawny jest rezultatem wydania decyzji administracyjnej to nie można przyjąć, że jest to skutek nieodwracalny (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1992 r. sygn. akt III AZP 4/92). Organ stwierdził, że nieodwracalne skutki prawne nie wystąpiły również w odniesieniu do działki ewidencyjnej nr [...] wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości ozn. nr hip. [...], bowiem do chwili obecnej nie podlegała ona obrotowi cywilno-prawnemu, który uniemożliwiłby ponowne rozpatrzenie wniosku dekretowego.
Wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyli H. D.-Z., M. Z. i K. W. H.D.-Z. i M. Z. podnieśli, że nabyli lokal mieszkalny nr [...] w budynku przy ul. [...] w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego w dniu [...] sierpnia 2010 r. i do chwili doręczenia decyzji Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2011 r. nie byli poinformowani o toczącym się postępowaniu, co narusza art. 8, 9 i 10 k.p.a. Zakwestionowali stanowisko organu, że w stosunku do lokalu nr [...] nie zaistniały nieodwracalne skutki prawne. K. W. podniosła natomiast, że za nieuzasadniony uważa podział sprzedanych lokali na dwie kategorie, skoro wszystkie były zbywane przez miasto zgodnie z procedurami obowiązującymi w dacie sprzedaży.