W wyniku rozpoznania odwołania skarżącej od powyższej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: Kolegium) decyzją z [...] lipca 2020 r., nr [...], uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Kolegium wyjaśniło, że skutkiem wyroku TK z 21 października 2014 r. jest konieczność uznania, że w stosunku do opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, których niepełnosprawność powstała nie później, niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia, przepis art. 17 ust. 1b u.ś.r. jest zgodny z Konstytucją RP i nie ma przeszkód prawnych do jego stosowania. Natomiast w stosunku do opiekunów osób wymagających opieki, których niepełnosprawność powstała później, kryterium momentu powstania niepełnosprawności, jako uniemożliwiające uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego, utraciło przymiot konstytucyjności. Zatem w odniesieniu do tych osób oceny spełnienia przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem tego kryterium. Kolegium wskazało, w obecnej sytuacji prawnej nie jest dopuszczalne oparcie decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie tej części przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r., której niekonstytucyjność stwierdził TK. Kolegium uznało zatem, że okoliczność powstania niepełnosprawności męża strony po ukończeniu przez niego 25 roku życia, nie może stanowić negatywnej przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego stronie. Odnosząc się zaś do zaistnienia w sprawie przesłanki wynikającej z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) u.ś.r. Kolegium podzieliło pogląd, zgodnie z którym powyższy przepis należy wykładać w ten sposób, że wprawdzie istotnie wyklucza on możliwość pobierania dwóch świadczeń jednocześnie, jednakże nie uniemożliwia wyboru przez uprawnionego świadczenia także wówczas, gdy jedno z nich jest już przyznane wcześniejszą decyzją. Dodatkowo, aby ten wybór zagwarantować stronie nie zachodzi konieczność rezygnacji z przyznanego już świadczenia przed otrzymaniem zapewnienia organu, że drugie z tych świadczeń rzeczywiście zostanie przyznane. Organ powinien w pierwszej kolejności wyjaśnić, czy strona spełnia pozostałe przesłanki do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego, a następnie poinformować ją, że wyłączną przeszkodą do jego otrzymania pozostaje jedynie pobieranie zasiłku dla opiekuna. Skoro przepisy prawa umożliwiają stronie wybór świadczenia, to organ nie powinien czynić jakichkolwiek przeszkód w uzyskaniu przez nią świadczenia korzystniejszego, a wręcz powinien przedsięwziąć takie czynności, aby strona mogła z tego prawa wyboru skorzystać. W ocenie Kolegium konieczne jest przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji ze względu na pozostawanie w obrocie prawnym decyzji przyznającej skarżącej specjalny zasiłek opiekuńczy. Nie jest możliwe wyeliminowanie tej decyzji przez Kolegium, a stoi ona na przeszkodzie w ustaleniu stronie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.