Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko wyrażone w szczególności w wyroku NSA z 17 listopada 2021 r., I OSK 739/21, że nie jest możliwe uchylenie decyzji tylko co do terminu początkowego przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Termin początkowy przyznania świadczenia nie może być uznany za orzeczenie częściowe, bowiem wyeliminowanie tylko daty początkowej powoduje, że nie jest możliwe określenie okresu w jakim świadczenie pielęgnacyjne wnioskodawcy przysługuje, a tym samym, w jakim zakresie zaskarżona decyzja podlega wykonaniu. Nadto katalog rozstrzygnięć organu odwoławczego, wskazany w art. 138 k.p.a., ma charakter zamknięty. Oznacza to, że organ nie może wydać innego rozstrzygnięcia niż przewidziane w tym przepisie, a wydanie decyzji o innej treści stanowi rażące naruszenie prawa. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, w oparciu o którą podstawę prawną z art. 138 k.p.a. organ mógłby wydać decyzję ograniczającą się jedynie do korekty daty początkowej przyznanego świadczenia i jaką treść mogłaby mieć taka decyzja. Istotne jest, że skoro pozostałe elementy decyzji przyznającej świadczenie pielęgnacyjne zostały już rozstrzygnięte, a ponownemu rozpatrzeniu miałaby podlegać tylko data początkowa decyzji, to organ odwoławczy nie może wydać decyzji na podstawie art. 138 k.p.a. Zauważyć zwłaszcza trzeba, że orzeczenie wydane na podstawie 138 § 1 pkt 2 k.p.a. wymaga uchylenia zaskarżonej decyzji w całości lub części i orzeczenia o istocie sprawy, a więc organ odwoławczy nie może zmienić jedynie daty początkowej przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Zasadne są również zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie.
Zgodnie z art. 24 ust. 2 u.ś.r., prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami, do końca okresu zasiłkowego. Przeszkodą do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, stosownie do art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) u.ś.r. jest jednak okoliczność, gdy osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo m. in. do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Zgodnie z tym przepisem nie można w tym samym czasie korzystać z prawa do obu wymienionych świadczeń. Przepisem, który umożliwia osobie uprawnionej wybór świadczenia, jest art. 27 ust. 5 u.ś.r., który stanowi, że w przypadku zbiegu uprawnień do wymienionych w nim świadczeń, przysługuje jedno z tych świadczeń wybrane przez osobę uprawnioną.
Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni przytoczonych przepisów przyjmując, że skoro przepisy prawa umożliwiają stronie wybór świadczenia, to organ nie powinien czynić przeszkód w uzyskaniu przez stronę świadczenia korzystniejszego, a wręcz przeciwnie, powinien przedsięwziąć takie czynności, by strona mogła z tego prawa wyboru skorzystać, organ obowiązany jest poszukiwać rozwiązań proceduralnych gwarantujących stronie przewidziane w art. 27 ust. 5 ustawowe prawo wyboru świadczenia. Poszukiwanie owych rozwiązań musi się jednak odbywać w granicach obowiązujących norm prawa (tak wyrok NSA z 19 maja 2021 r., I OSK 210/21). Warunkiem jest również, aby nie doszło do kumulatywnego pobierania konkurencyjnych świadczeń.