Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędziowie: NSA Zygmunt Zgierski (spr.) del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2020 r., sygn. akt I SA/Wa 15/20 w sprawie ze skargi B.G. na decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 września 2020 r. oddalił skargę B.G. na decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z [...] listopada 2019 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła skarżąca, zaskarżając to rozstrzygnięcie w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Dodatkowo skarżąca zrzekła się rozpoznania skargi kasacyjnej na rozprawie. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie:

1) art. 7 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie w związku z art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej: ppsa, polegające na wydaniu orzeczenia na podstawie przypuszczeń co do wystąpienia określonych zdarzeń, domysłów co do czynności podejmowanych w postępowaniu wywłaszczeniowo-odszkodowawczym przez organ, jak i przez wywłaszczonych, bezpodstawnych założeń, domniemaniach co do możliwości istnienia w przeszłości jakichś dokumentów albo wystąpienia zdarzeń, jak np. udział w postępowaniu administracyjnym spadkobierców nieżyjącego już wówczas J.P., istnienia pomiędzy byłymi właścicielami umowy, w której w taki sposób ustaliły sposób korzystania z wywłaszczonej nieruchomości, który uzasadniałaby nieproporcjonalny podział odszkodowania i pominięcie niektórych ze współwłaścicieli, ewentualnie wyrażenie przez współwłaścicieli zgody na nieproporcjonalny podziała odszkodowania na rozprawie, a nie na podstawie obowiązujących przepisów i akt sprawy;

2) art. 145 § 1 ust. 1 lit. a ppsa przez jego niezastosowanie, mimo że zaskarżona decyzja narusza prawo materialne w sposób mający wpływ na wynik postępowania, tj. art. 156 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, dalej: kpa, przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że suma naruszeń, do jakich doszło przy wydawaniu przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w W. orzeczenia z [...] września 1969 r. w części dotyczącej ustalenia odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], oznaczonej katastralnie jako działka nr [...] o pow. 3139 m2, stanowiącej współwłasność W. P., J. P., H.R., S.R., W.G. i K.G., tj. uznaniu, że nie narusza rażąco prawa umożliwienie udziału w postępowaniu jedynie 2 z 6 współwłaścicieli nieruchomości, skierowanie decyzji do osoby nieżyjącej, dowolny, niczym nieuzasadniony podział kwoty ustalonego odszkodowania, nieprzeprowadzenie rozprawy, pomimo że w treści orzeczenia zawarty jest zapis o jej przeprowadzeniu, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ppsa Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Dlatego też, przy rozpoznawaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Strona 1/4