Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.), Sędzia NSA Jerzy Bujko, Sędzia del. NSA Jacek Hyla, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2009r. sygn. akt VI SA/Wa 120/09 w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] listopada 2006r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od W. T. na rzecz L. H. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 listopada 2008 r. sygn. akt I OSK 1770/07, uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 144/07, w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wyrażenia zgody na wykonanie dwóch zjazdów jednokierunkowych z drogi krajowej nr 6 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że Sąd pierwszej instancji przyjął, że w dniu wydania decyzji z [...] kwietnia 2002 r. na działce [...] zlokalizowana była już stacja paliw P. H. "[...]", która posiadała wjazd z drogi krajowej. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że okoliczność ta nie została w prawidłowy sposób udowodniona z uwagi na brak dokumentacji, która znajdowała się w "aktach L. H." i została zwrócona do Oddziału Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w Szczecinie.
Naczelny Sąd Administracyjny przytaczając treść przepisów rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r., wskazał jednak iż materiał znajdujący się w aktach administracyjnych nie był wystarczający do stwierdzenia, że badana w trybie nadzorczym decyzja wydana została z naruszeniem przepisu § 123 ust. 2 pkt 1, to ponadto z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynikało, dlaczego Sąd I instancji stwierdził, że w postępowaniu administracyjnym prawidłowo uznano, że decyzja z dnia [...] kwietnia 2002 r. w sposób rażący narusza ten przepis, czego konsekwencją było stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.
Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powinien w oparciu o wszechstronną analizę dokumentacji znajdującej się w aktach postępowania administracyjnego ocenić zgodność z prawem decyzji Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] listopada 2006 r., mając jednocześnie na uwadze, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. wymaga wykazania nie tylko, że naruszenie to miało miejsce, ale również, że było rażące.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 6 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 120/09, po rozpoznaniu skargi W. T. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z [...] lipca 2006 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z [...] lipca 2006 r.(utrzymaną w mocy decyzją z [...] listopada 2006 r.) stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Oddziału w Szczecinie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad uznając, że wyrażenie zgody na wykonanie dwóch zjazdów z drogi krajowej nr 6 na działki nr [...], [...], [...], [...], [...] i [...] nastąpiło z rażącym naruszeniem § 123 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Podstawą faktyczną decyzji było stwierdzenie organu administracji istnienia w dacie wydania decyzji zezwalającej na urządzenie zjazdów prawnie funkcjonującej stacji paliw, znajdującej się na działce sąsiedniej nr [...] należącej do L. i A. H.