Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku NSA w sprawie ze skargi na decyzję SKO w W. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędziowie NSA Wiesław Morys NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kudrzycka po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi F. z siedzibą w W. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2016 r. sygn. akt I OSK 1307/14 oddalającego skargę kasacyjną F. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2014 r. sygn. I SA/Wa 1329/13 w sprawie ze skargi F. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej oddala skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego
Uzasadnienie strona 1/14

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 marca 2016 r., I OSK 1307/14 oddalił skargę kasacyjną F. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 28 lutego 2014 r., I SA/Wa 1329/13 w sprawie ze skargi F. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd podniósł, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Niezależnie od zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wziął pod uwagę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r., P 46/13, na który powoływała się skarżąca kasacyjnie w piśmie z 19 sierpnia 2015 r., mając na uwadze uchwałę NSA w składzie 7 sędziów z 7 grudnia 2009 r., I OPS 9/09. Zgodnie z tą uchwalą w sytuacji, w której po wniesieniu skargi kasacyjnej przez stronę Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją RP aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane zaskarżone orzeczenie, jeżeli niekonsytucyjny przepis nie został wskazany w podstawach kasacyjnych, NSA powinien zastosować bezpośrednio art. 190 ust.1 i 4 Konstytucji i uwzględnić wyrok Trybunału, nie będąc związany treścią art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718, zwanej dalej p.p.s.a.).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez nieuwzględnienie skargi na skutek błędnego przyjęcia, że decyzja z [...] marca 1950 r. o przywróceniu terminu została wydana z rażącym naruszeniem prawa, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zarzut ten jest bezprzedmiotowy, zwracając uwagę na charakter powołanych przepisów. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, który ma zastosowanie w sytuacji uwzględnienia skargi przez sąd w przypadku, gdy sąd stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wymaga (dotyczy to wszystkich sytuacji określonych w art. 145 § 1 p.p.s.a w których sąd uwzględnia skargę) powiązania z innymi przepisami, albowiem przepis ten, podobnie jak cały § 1 art. 145 p.p.s.a sam w sobie nie może stanowić pełnej podstawy kasacyjnej, jest to bowiem przepis który zawiera ogólną normę określającą, w jakich sytuacjach jakie rozstrzygnięcia wydaje sąd. Natomiast w zarzucie skargi kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Należy tym samym zwrócić uwagę, że art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stanowiący, że organ stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, zawiera jedną z przesłanek ustawowych stwierdzenia nieważności decyzji. Przesłanka ta ujęta jest w sposób ogólny, aby tym samym stwierdzić, czy przesłanka ta została spełniona konieczne jest odniesienie się do podstawy prawnej decyzji, której dotyczy postępowanie o stwierdzenie nieważności. Jednym słowem, podnosząc zarzut naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. należy go połączyć z przepisami stanowiącymi podstawę prawną wydania decyzji, bo dopiero wówczas można dokonać kontroli i stwierdzić, czy zarzut ten jest zasadny. Stąd też oparcie zarzutu o naruszenie dwóch norm o charakterze generalnym bez powiązania ich z odpowiednimi przepisami, które miały zastosowanie w sprawie powoduje, że zarzut ten nie mógł być uwzględniony. Niemniej Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podzielił prezentowane od szeregu lat w orzecznictwie stanowisko, że przewidziany w art. 7 ust. 1 dekretu warszawskiego sześciomiesięczny termin był terminem zawitym prawa materialnego, który nie podlegał przywróceniu - por. m.in. w uchwała składu pięciu sędziów NSA z 14 października 1996 r., OPK 19/96 (ONSA nr 2/1997), wyroki NSA z: 4 lutego 2005 r., OSK 1087/04; 23 listopada 2005 r., I OSK 133/05; 30 października 2009 r., I OSK 85/09; 29 lutego 2012 r., I OSK 1977/10

Strona 1/14
Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego