Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogdan Fischer Sędzia NSA Piotr Piszczek Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski (spr.) Protokolant asystent sędziego Jarosław Poturnicki po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 649/18 w sprawie ze skargi M. spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: WSA) wyrokiem z 26 września 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 649/18, w wyniku skargi M. sp. z o.o. w W. (dalej: skarżąca lub spółka) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: Dyrektor IAS) z [...] maja 2018 r., nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym, uchylił zaskarżoną decyzję.
W motywach wyroku WSA wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z [...] lutego 2018 r., nr [...] - utrzymaną w mocy przez Dyrektora IAS decyzją z [...] maja 2018 r. - odmówił spółce stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrz-wspólnotowego olejów smarowych: za 2013 r. w kwocie 168.561 zł, za 2014 r. w kwocie 623.350 zł, za 2015 r. w kwocie 757.447 zł i za 2016 r. w kwocie 255.248 zł.
WSA wyjaśnił, że przedmiotem sporu jest istnienie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym przez spółką w latach 2013-2016 z tytułu wewnątrz-wspólnotowego nabycia od producenta z Niemiec wyrobów akcyzowych, tj. olejów smarowych o kodzie CN 2710 19 99 na potrzeby działalności gospodarczej - produkcji amortyzatorów samochodowych.
Spółka twierdzi, że w latach 2013-2016 spełniała warunki i była uprawniona do zwolnienia podatkowego na podstawie § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 sierpnia 2010 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 159 poz. 1070 ze zm.). W związku z tym zapłacony przez nią podatek akcyzowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego olejów smarowych był nienależny wierzycielowi podatkowemu. Twierdzenie to wywodzi z faktu, że z jej wniosku, złożonego 15 marca 2012 r. uzyskała ostatecznie (bez swej winy) 12 grudnia 2017 r. zezwolenie na nabywanie wewnątrzwspólnotowe olejów smarowych wysyłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia akcyzy jako zarejestrowany odbiorca. Jednak wskutek błędnych decyzji organów podatkowych odmawiających ww. zezwolenia i trwającego blisko sześć lat postępowania wywołanego ww. wnioskiem o zezwolenie spółka została pozbawiona prawa do zwolnienia podatkowego. Warunkiem tego zwolnienia był status zarejestrowanego odbiorcy, o który spółka wnioskowała w 2012 r., a którego organy bezpodstawnie jej odmawiały. Skarżąca uważa, że była uprawniona od samego początku (czyli od dnia złożenia wniosku o zezwolenie) do zwolnienia podatkowego wobec spełnienia warunków zarejestrowanego odbiorcy - o którym przesądził NSA w wyroku z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt I GSK 37/16 podjętym w sprawie skarżącej.
Dyrektor IAS uważa zaś, że uzyskanie przez spółkę zezwolenia w 2017 r. nie może znieść skutków obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wyrobów akcyzowych poza procedurą zawieszenia w latach 2013-2016. Skarżąca bowiem świadomie i dobrowolnie dokonała takiego właśnie wyboru nabycia olejów smarowych, składała deklaracje AKC-U i płaciła należny podatek. Organ podkreślił, że decyzja o zezwoleniu na nabycie wyrobów akcyzowych poza procedurą zwieszenia akcyzy jako zarejestrowany odbiorca jest konstytutywna i w związku z tym nie może działać wstecz. W rezultacie ani w momencie nabywania wewnątrz-wspólnotowego olejów smarowych w latach 2013-2016, ani po uzyskaniu tego zezwolenia spółka nie mogła skorzystać ze zwolnienia podatkowego. Prócz spełnienia warunku zarejestrowanego odbiorcy nie spełnia bowiem pozostałych warunków zwolnienia podatkowego tzn. posiadania ewidencji wyrobów akcyzowych i zabezpieczenia akcyzowego. Dyrektor IAS uważa zatem, że nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia nadpłaty, ponieważ zapłacony przez spółkę w latach 2013-2016 podatek akcyzowy był należny.