Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w przedmiocie odmowy umorzenia w części kwoty nienależnie pobranych płatności i odmowy umorzenia odsetek
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Beata Sobocha-Holc (spr.) Sędzia NSA Joanna Salachna Sędzia NSA Joanna Wegner po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2018 r. sygn. akt V SA/Wa 1826/17 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 4 sierpnia 2017 r. nr PB.rw.027.85.2017 w przedmiocie odmowy umorzenia w części kwoty nienależnie pobranych płatności i odmowy umorzenia odsetek oddala skargę kasacyjną

Inne orzeczenia o symbolu:
6550
Inne orzeczenia z hasłem:
Środki unijne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Uzasadnienie strona 1/7

Zaskarżonym wyrokiem z 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt V SA/Wa 1826/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. G. (dalej: skarżący) na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 4 sierpnia 2017 r. w przedmiocie odmowy umorzenia w części kwoty nienależnie pobranych płatności i odmowy umorzenia odsetek.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Kierownik Biura Powiatowego Agencji Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa w Płońsku 2 września 2014 r. wydał decyzję nr 5/OB/137/14, na mocy której ustalił stronie kwotę nienależnie pobranych płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego w wysokości 44 993,30 zł za rok 2010, w tym z tytułu: jednolitej płatności obszarowej w wysokości 32 016,65 zł oraz uzupełniającej płatności obszarowej do powierzchni grupy upraw podstawowych w wysokości 12 976,65 zł.

Po rozpoznaniu wniosku skarżącego, decyzją z 29 maja 2017 r. nr 126/2017 Prezes ARiMR odmówił umorzenia w części kwoty nienależnie pobranych płatności, ustalonych na mocy decyzji nr 5/OB/137/14 z 2 września 2014 r. wydanej przez Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w Płońsku, w wysokości 40 % ustalonej kwoty w ramach jednolitej płatności obszarowej oraz uzupełniającej płatności obszarowej oraz odmówił umorzenia odsetek naliczanych od kwoty nienależnie pobranych płatności ustalonych na mocy decyzji nr 5/OB/137/14 w łącznej wysokości 44 993,30 zł za rok 2010.

Decyzją z 4 sierpnia 2017 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy decyzję Prezesa ARiMR z 29 maja 2017 r.

Organ odwoławczy wskazał, że nie wystąpiła przesłanka umożliwiająca umorzenie kwoty nienależnie pobranych płatności z uwagi na kwotę należności nieprzekraczającą równowartości 100 euro zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 21 grudnia 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności przypadających agencjom płatniczym w ramach Wspólnej Polityki Rolnej (Dz. U. nr 58, poz. 1747, dalej: rozporządzenie RM z 21 grudnia 2010 r.).

Skarżący zwrócił się z prośbą o częściowe umorzenie nienależnie pobranych środków finansowych, jednakże kwoty ustalone na mocy decyzji nr 5/OB/137/14 bezsprzecznie przekraczają wartość kwoty 100 euro przeliczonej na złote wg kursu ustalonego zgodnie z przepisami. Zdaniem organu II instancji w sprawie nie zaszła również żadna z przesłanek, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia RM z 21 grudnia 2010 r. Podkreślił również, iż stan faktyczny ustalony w przedmiotowej sprawie dopuszcza ocenę zasadności żądania strony jedynie w świetle przesłanek określonych w § 3 ust. 1 pkt 4 - 6 ww. rozporządzenia. Organ odwoławczy dokonał analizy tych przesłanek i stwierdził, że nie wystąpiły w sprawie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie decyzji Ministra i przekazanie sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając oddalenie skargi WSA stwierdził, że w sprawie nie zaistniała żadna (z wymienionych enumeratywnie w § 3 i 4 rozporządzenia RM z 21 grudnia 2010 r.) przesłanek zastosowania ulgi w postaci umorzenia należności. W sposób oczywisty do strony skarżącej nie znajdują zastosowania przesłanki umorzenia określone w § 3 ust. 1 pkt 1 - 3 rozporządzenia. Nie znajdą zastosowania również przesłanki umorzenia należności dotyczące racjonalizacji ponoszenia kosztów na ich egzekucję, bowiem w dacie wydania przez organ II instancji zaskarżonej decyzji z nieruchomości będących własnością strony nie była prowadzona egzekucja, a strona mogła nimi swobodnie dysponować. Organ odwoławczy prawidłowo uznał zatem, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki umożliwiające umorzenie części należności określonej decyzją nr 5/OB/137/14 (w tym przesłanka o której mowa w § 3 ust. 1 pkt 5). Materiał dowodowy, z którego wynikało, że skarżący jest właścicielem nieruchomości rolnych oraz mieszkania położonego w Warszawie, dawał podstawy do ustalenia przez organy, że zachodzi uzasadnione przypuszczenie możliwości wyegzekwowania przedmiotowej należności od zobowiązanego. Istnienie przesłanki określonej w § 3 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, tj. bezskuteczności postępowania egzekucyjnego, może zostać stwierdzone dopiero po przeprowadzeniu takiego postępowania, co nie miało miejsca.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6550
Inne orzeczenia z hasłem:
Środki unijne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi