Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia NSA Piotr Piszczek Sędzia NSA Joanna Wegner (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2021 r., sygn. akt V SA/Wa 1419/20 w sprawie ze skargi [...] na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych z dnia [...] listopada 2019 r., nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 9 lutego 2021 r., sygn. akt V SA/Wa 1419/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2019 poz. 2325) - zwanej dalej "p.p.s.a." oddalił skargę [...] na orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w Sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych z [...] listopada 2019 r. w przedmiocie odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Od tego wyroku skarżąca wywiodła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając wskazane orzeczenie w całości. Środek odwoławczy oparła na obydwu podstawach. Zarzut naruszenia prawa materialnego obejmował niewłaściwe zastosowanie art. 38 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1440) - zwanej dalej "ustawą", polegające na przyjęciu, iż obowiązek zwrotu środków powstał w okresie od 16 do 29 lipca 2016 r., a nie z chwilą zawarcia nieważnej umowy o dofinansowanie na realizację projektu, tj. [...] czerwca 2014 r., co skutkowało nieustaleniem, że w sprawie doszło do przedawnienia karalności naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Z kolei zarzuty naruszenia przepisów postępowania dotyczyły:
- art. 6 i art. 8 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256) - zwanej dalej "k.p.a." w związku z art. 45 ust. 2 ustawy, polegające na pominięciu przez organy administracyjne faktu zawarcia przez skarżącą nieważnej umowy o dofinansowanie i niedokonaniu oceny skutków nieważności na wynik postępowania, która powstała po stronie Państwowej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, w związku z czym skarżąca mogła pozostawać w przekonaniu, że doszło do przedawnienia karalności naruszenia;
- art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez nieustosunkowanie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie co do wszystkich zarzutów skargi (tj. jej punktu 2 i 3), co skutkowało niemożnością dokonania ich trafności i naruszyło prawo skarżącej do obrony;
- art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c p.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r.
Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137) - zwanej dalej "p.u.s.a." poprzez nieuchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonej decyzji, podczas gdy decyzja ta nie powinna się ostać.
Ponadto skarżąca alternatywnie zgłosiła kolejne zarzuty - w przypadku uznania, że nie doszło do przedawnienia karalności naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Obejmowały one po pierwsze naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 5 ust. 3 rozporządzenia KE nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.U.UE.L.2006.379.5) - zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1998/2006" poprzez uznanie, że rozporządzenie to miało zastosowanie do ustalenia wysokości kwoty zwrotu pomocy, podczas gdy należało zastosować rozporządzenie Komisji (UE) nr 1407/2013 z 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.U.UE.L.2013.352.1) - zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1407/2013", ponieważ dotychczasowe rozporządzenie można było w okresie dodatkowym stosować jedynie do "wdrażania" pomocy. Zdaniem skarżącej miało to ten skutek, że w razie uznania, iż udzielona pomoc była pomocą udzieloną w oparciu o rozporządzenie nr 1407/2013, naruszenie polegało wyłącznie na zaniechaniu zwrotu nadwyżki pomocy, tj. kwoty około 13 000 złotych, a nie kwoty [...] złotych, co z kolei wpływa na ustalenie stopnia szkodliwości naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Skarżąca zarzuciła również nieprawidłowe zastosowanie art. 24 ust. 1 ustawy poprzez uznanie, iż w przedmiotowej sprawie należy zastosować rozporządzenie nr 1998/2006, a nie rozporządzenie nr 1407/2013 tj. akt prawny względniejszy dla skarżącej, a obowiązujący w chwili orzekania w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych, co skutkowało nieprawidłowym ustaleniem wysokości kwoty podlegającej obowiązkowi zwrotu.