Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Zofia Przegalińska (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Pietrasz Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 50/11 w sprawie ze skargi E. S. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie podatku akcyzowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od E. S. na rzecz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego
Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. wyrokiem z 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 50/11 oddalił skargę E. S. (dalej: skarżąca) na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. (dalej: Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej, organ I instancji) z dnia [...] listopada 2010 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku akcyzowego za 2004 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę wskazał, iż uchylenie zaskarżonej decyzji i stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia [...] czerwca 2009 r. nie mogło być uwzględnione, jako że stosownie do art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Sąd administracyjny nie jest zatem trzecią instancją w postępowaniu administracyjnym i nie orzeka w sprawie merytorycznie, lecz sprawuje kontrolę legalności zaskarżonych aktów. Odnosząc się zaś do zarzutów skargi, Sąd I instancji wskazał, iż nadzwyczajny tryb wzruszenia ostatecznej decyzji, wyłącznie z przyczyn wskazanych w art. 247 Ordynacji podatkowej, wyklucza możliwość kontroli merytorycznych ustaleń i ich oceny w tej decyzji dokonanej. Weryfikacja taka byłaby możliwa jedynie w drodze odwoławczej przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, a nie w trybie nadzwyczajnym mającym skontrolować jedynie czy sama decyzja ostateczna zawiera wady wskazujące na jej nieważność.
Zdaniem WSA, pełnomocnik skarżącej utożsamia podstawę wymienioną w art. 247 § 1 pkt 2 - wydanie decyzji bez podstawy prawnej i w pkt 3 - wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa. O braku podstawy prawnej można mówić wówczas, gdy nie istnieje przepis prawa pozwalający regulować daną materię w drodze decyzji administracyjnej albo też przepis istnieje, lecz nie ma charakteru powszechnie obowiązującego. W skardze sformułowano zarzut, iż ostateczna decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] czerwca 2009 r. wydana została bez podstawy prawnej, jednakże w tym zakresie w zaskarżonej decyzji prawidłowo wskazano, że rozstrzygnięcie określające wysokość zobowiązania podatkowego w akcyzie wydano na podstawie art. 80 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym.
Rozważając przesłankę rażącego naruszenia prawa, określoną w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, organ trafnie w ocenie Sądu zastrzegł, że zachodzi ona wówczas, gdy treść decyzji jest jednoznacznie sprzeczna z treścią przepisu prawa i gdy rodzaj tego naruszenia powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organ praworządnego państwa. Zgodnie bowiem z orzecznictwem, oczywisty charakter naruszenia prawa jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym dla uznania naruszenia prawa za rażące. Z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamiane każde, nawet oczywiste jego naruszenie. Nie każde bowiem naruszenie prawa dyskwalifikuje decyzję w takim stopniu, że niezbędna jest jej eliminacja. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, a przy tym nie chodzi o odmienną interpretację prawa, lecz o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.