Skarga kasacyjna na postanowienie Rzecznika Praw Pacjenta w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia del. WSA Beata Sobocha-Holc (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej D. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1961/20 w sprawie ze skargi D. L. na postanowienie Rzecznika Praw Pacjenta z dnia [...] sierpnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Rzecznika Praw Pacjenta na rzecz D. L. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 marca 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 1961/20 oddalił skargę D. L. na postanowienie Rzecznika Praw Pacjenta z dnia [...] sierpnia 2020 r. znak [...] w przedmiocie uznania zarzutów za nieuzasadnione.

Podstawę prowadzonej egzekucji w sprawie stanowiła decyzja z dnia [...] września 2019 r. Rzecznika Praw Pacjenta, którą nałożono na D. L., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą: "[...]" karę pieniężną w wysokości 18 000 złotych, płatną do budżetu państwa za nieprzekazanie na żądanie Rzecznika Praw Pacjenta konkretnych informacji.

Organ egzekucyjny stwierdził nie wykonanie w/w obowiązku egzekucyjnego, w związku z czym wszczął w tym zakresie stosowne postępowanie. Skarżącemu doręczono upomnienie.

Pismem z dnia 24 lutego 2020 r. skarżący zgłosił zarzut braku wymagalności obowiązku egzekucji ( art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a ) precyzując, że obowiązek nie jest wymagalny z uwagi na niedoręczenie mu w sposób prawidłowy samej decyzji oraz braku prawidłowego doręczenia upomnienia ( art. 33 § 1 pkt 7 u.p.e.a).

Rzecznik Praw Pacjenta postanowieniem z [...] marca 2020 r. uznał zarzuty wniesione przez zobowiązanego za bezzasadne i podtrzymał zasadność prowadzenia egzekucji.

Po rozpatrzeniu wniosku D. L. o ponowne rozpatrzenie sprawy Rzecznik Praw Pacjenta postanowieniem z [...] sierpnia 2020 r. utrzymał w mocy własne rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że decyzja z dnia [...] września 2019 r. o nałożeniu kary pieniężnej została wysłana na adres wskazany przez zobowiązanego w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej: CEiDG) jako adres do doręczeń - ul. [...]. Przesyłka nie została jednak podjęta w terminie, pomimo dwukrotnej awizacji. Następnie, pismem z dnia [...] listopada 2019 r. Rzecznik Praw Pacjenta skierował do zobowiązanego upomnienie do zapłaty przedmiotowej kary pieniężnej na powyższy adres. Przesyłka ponownie wróciła z adnotacją, że adresat nie podjął jej w terminie, pomimo dwukrotnego awizowania. Organ ustalił, że przedmiotowy adres dla doręczeń był wpisany w CEIDG przez cały tok postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej oraz w momencie skierowana przez Rzecznika Praw Pacjenta upomnienia z dnia [...] listopada 2019 r. Dopiero w dniu 11 grudnia 2019 r. dłużnik złożył wniosek o zmianę wpisu w CEIDG, w którym zmienił adres w rubryce "adres do doręczeń" z "[...]" na "[...]".

Organ stwierdził, że doręczenie decyzji na adres prowadzonej działalności gospodarczej jest doręczeniem w miejscu pracy, zatem odpowiada warunkom określonym w art. 42 § 1 k.p.a. Ponadto, biorąc pod uwagę treść art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (t.j. Dz. U. 2019. 1291), przedsiębiorca wskazuje w szczególności adres do doręczeń. Adres jest informacją dla innych podmiotów, w tym organów administracji publicznej, gdzie kierować korespondencję do przedsiębiorców. Organ stwierdził, że w sposób prawidłowy ustalono adres zobowiązanego oraz skierowano do niego decyzję w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, a następnie upomnienie. Zobowiązany nie odebrał zaś powyższych pism. Tym samym, zgodnie z art. 44 § 4 k.p.a., doręczenie uznano za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1 tego artykułu, a pismo pozostawiono w aktach sprawy.

Strona 1/8