W świetle treści § 2 ust. 1 i ust. 2 oraz ust. 3 i § 4 ust.1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153) zasada, iż wysokość wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu nie może być niższa od wysokości stawek minimalnych opłat za czynności doradcy podatkowego przewidzianych w powyższym rozporządzeniu nie dotyczy sytuacji, w której pomoc prawna została udzielona niezgodnie z zasadami profesjonalizmu. Skoro bowiem można miarkować wysokość przyznanych na rzecz strony przeciwnej kosztów zastępstwa prawnego w wypadku udziału pełnomocnika profesjonalnego w postępowaniu sądowoadministracyjnym, to tym bardziej powinno to być możliwe, gdy wynagrodzenie przyznawane takiemu pełnomocnikowi wypłacane jest ze środków publicznych. Naczelny Sąd Administracyjny dokonał stosownego obniżenia wynagrodzenia doradcy podatkowego, biorąc pod uwagę błędy popełnione przy sporządzaniu skargi kasacyjnej oraz związany z tą skargą kasacyjną nakład pracy. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż autor skarg kasacyjnych miał do czynienia z identycznymi stanami faktycznymi, co spowodowało możliwość sporządzenia identycznie brzmiących skarg kasacyjnych.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Inga Gołowska, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 620/11 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 24 lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) odstępuje w całości do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego od skarżącego na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K., 3) przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach) na rzecz doradcy podatkowego M. L. wynagrodzenie w kwocie 123 (słownie: sto dwadzieścia trzy) złote (łącznie z podatkiem VAT w tej kwocie) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 620/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę A.C. (dalej: "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 24 lutego 2011 r., w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2005 r.
2.1. Jak wynika z uzasadnienia wyroku sądu I instancji: zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia 20 grudnia 2010 r. określającą A.C. - prowadzącemu firmę "A." Przedsiębiorstwo Handlowo - Zaopatrzeniowo - Usługowe w B. - w podatku od towarów i usług za maj 2005 r. kwotę do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 159 zł oraz na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "ustawa VAT") kwotę podatku do zapłaty w wysokości 21.660 zł z tytułu wystawionych faktur VAT, w których wykazano taką kwotę podatku.
2.2. W uzasadnieniu tej decyzji przedstawiono stan faktyczny sprawy i argumentację prawną. Mianowicie w toku kontroli przeprowadzonej w firmie skarżącego w okresie od lipca do listopada 2010 r. w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku VAT m.in. za rok 2005 stwierdzono nieprawidłowości, które spowodowały wszczęcie w dniu 20 listopada 2010 r. postępowania podatkowego w zakresie podatku VAT za okres od stycznia do grudnia 2005 r. Ustalono, że w deklaracji VAT-7 za maj 2005 r. skarżący wykazał: podatek należny w kwocie 22. 162 zł, podatek naliczony w kwocie 21.903 zł, zobowiązanie podatkowe w kwocie 259 zł, które to samoobliczenie okazało się nieprawidłowe. Ustalono bowiem, że w ewidencji sprzedaży, jak i w deklaracji VAT-7 podatnik uwzględnił podatek naliczony z faktur zakupowych wystawionych w maju 2005 r., które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych, sprzedaży towarów (beton, cement) i wykonanych usług (transportowych, montażu urządzeń elektronicznych). I tak w maju 2005 r. podatnik wystawił faktury sprzedaży, w których jako odbiorcy figurują P.P.H.U. "T." L.W., P.H.U. Z.T., "P." S.C., "Q." Sp z o.o. i "AJ.". Z faktur tych wynika należny podatek VAT w łącznej kwocie 21.666,70 zł. Podatnik wyjaśnił, że opisane w fakturach transakcje sprzedaży nie miały miejsca w rzeczywistości. Przedmiotowe faktury mają charakter fikcyjny, a za ich wystawienie podatnik otrzymał wynagrodzenie. Tym samym organ podatkowy uznał, w odniesieniu do tych faktur po stronie podatnika nie powstał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 19 ust. 1 i art. 29 tej ustawy.
Ustalono również, że w deklaracji VAT-7 za maj 2005 r. podatnik uwzględnił podatek naliczony w łącznej kwocie 21.338,68 zł wynikający z faktur zakupu, w których nie wskazano firmy wystawcy tylko NIP nr [...], o numerach 197/R/2005, 230/R/2005, 239/R/2005, 243/R/2005, 247/R/2005, 249/R/2005, 248/R/2005. Również te faktury zostały przez kontrolowanego określone jako "puste" (dokumentujące czynności, które nigdy nie zostały wykonane). Wobec powyższego organ podatkowy uznał, że podatnik nie miał prawa do obniżenia podatku należnego za badany miesiąc o podatek naliczony z tych faktur, nie dokumentowały rzeczywistych transakcji gospodarczych, które nie dają podstawy do obniżenia podatku naliczonego stosownie do zapisów § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz.970).