Postępowanie podatkowe w zakresie wymiaru podatku od towarów i usług może się toczyć jedynie w stosunku do podatnika, na którym ciąży obowiązek podatkowy w tym podatku, gdyż to jego interesu materialnoprawnego dotyczy to postępowanie, a w żadnym przypadku interesu takiego nie można się dopatrzyć w ramach takiego postępowania po stronie innych podmiotów, w tym określonych w art. 110-117a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60/.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janusz Zubrzycki Sędziowie: Sędzia NSA Anna Wiciak (sprawozdawca) Sędzia NSA Jan Zając Protokolant Iga Szymańska-Wnęk po rozpoznaniu w dniu 5 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Jana K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 kwietnia 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 571/04 w sprawie ze skargi Jana K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 15 października 2004 r., (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 05.06.2004 r., dot. rozliczenia podatku od towarów i usług za X, XI i XII 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w L. na rzecz Jana K. kwotę 380 /trzysta osiemdziesiąt/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 kwietnia 2005 r., I SA/Lu 571/04 oddalono skargę Jana K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 15 października 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dot. rozliczenia podatku od towarów i usług za wrzesień, październik i grudzień 2001 r.
Sąd w uzasadnieniu wyroku na wstępie przybliżył stan faktyczny sprawy.
Stwierdził, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w L., po rozpatrzeniu odwołania Jana K., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 12 lipca 2004 r. w przedmiocie odmowy uchylenia w postępowaniu wznowieniowym decyzji ostatecznej Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 5 czerwca 2003 r., (...), dotyczącej rozliczenia podatku od towarów i usług za wrzesień, październik i grudzień 2001 r. dla spółki z o.o. "N." w Z. We wniosku o wznowienie tegoż postępowania pełnomocnik J. K. podnosił, że nie z własnej winy nie brał on udziału w tym postępowaniu.
Rozpoznając odwołanie od tej decyzji organu pierwszej instancji organ odwoławczy nie dopatrzył się, podnoszonego w tymże odwołaniu, naruszenia przepisu art. 133 Ordynacji podatkowej.
Zdaniem organu odwoławczego - za prawidłową należało uznać ocenę, iż Jan K. pełniąc funkcję członka Zarządu w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "N." w Z. posiadał legitymację procesową do jej reprezentacji do dnia 17 maja 2002 r., z którym to dniem został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego. W tym postępowaniu więc był on osobą trzecią wobec Spółki, lecz inną niż wymienione w art. 110-117 Ordynacji podatkowej, wobec czego nie spełnił warunków określonych w art. 133 Ordynacji podatkowej pozwalających na uznanie go za stronę postępowania wymiarowego prowadzonego wobec spółki "N." w zakresie podatku VAT.
Organ odwoławczy wskazał, iż w postępowaniu wymiarowym J. K. był traktowany jako świadek i pośrednio uczestniczył w czynnościach kontrolnych dokonywanych w Spółce, a także miał możliwości co do wypowiedzenia się na temat działalności Spółki, co też czynił.
Miał również prawne możliwości działania jako wspólnik, którym pozostawał pomimo zaprzestania pełnienia obowiązków Prezesa Zarządu spółki "N.".
Odnosząc się natomiast do podniesionego w odwołaniu zarzutu pozbawienia skarżącego jako podatnika, prawa do rozpoznania jego sprawy przez sąd organ odwoławczy stwierdził, iż jest pozbawiony jakichkolwiek podstaw prawnych. Podkreślił, że skoro decyzja wymiarowa została wydana dla Spółki, w dacie kiedy skarżący nie pełnił w niej jakichkolwiek funkcji i w sytuacji, gdy miała ona prawną reprezentacje w osobie ustanowionego przez sąd kuratora, to kurator, a nie skarżący był osobą uprawnioną do odbioru tej decyzji i ewentualnego jej zaskarżenia, z czego jednak nie skorzystał.
W takiej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, iż Jan K. miał prawo do złożenia odwołania od ww. decyzji nie będąc prawnym reprezentantem Spółki.