Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Ryszard Pęk (spr.), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3322/16 w sprawie ze skargi M. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 31 sierpnia 2016 r. nr [....] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. D. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 1.800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrok sądu I instancji.
1.1. Wyrokiem z 25 października 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3322/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. D. (dalej skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 31 sierpnia 2016r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2011 r.
2. Uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
2.1. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu ustalił, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w W. (dalej także organ drugiej instancji, organ odwoławczy) utrzymał w mocy, wydaną w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. (dalej organ pierwszej instancji) z 31 maja 2016 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2011 r.
2.2. W ocenie Sądu pierwszej instancji prawidłowo organy podatkowe przyjęły, że wystawione przez O. (dalej spółka O.) na rzecz skarżącego faktury VAT, dotyczące nabycia materiałów budowlanych, nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Faktury te wprowadził do obrotu M. G., który wykorzystując dane spółki O. wystawiał puste faktury.
Powyższe ustalenia - jak zaznaczył Sąd pierwszej instancji - zostały oparte na prawidłowo zgromadzonym i przeanalizowanym materiale dowodowym, w tym na decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z 27 marca 2013 r., określającej na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., poz. 1054 ze zm., dalej ustawa o VAT) M. G., który wykorzystując dane spółki O. wystawiał puste faktury, kwotę podatku do zapłaty oraz na protokole przesłuchania w charakterze strony M. G. z 14 marca 2013 r., w którym przedstawił szczegółowy opis procederu wystawiania pustych faktur. Ponadto przyjęte ustalenia wynikały także z kopii faktur wystawionych przez spółkę O., protokołu przesłuchania w charakterze świadka B. G. (głównej księgowej spółki O.) i M. M. (wiceprezesa spółki O.), którzy zeznali, że sporne faktury nie były fakturami wystawionymi przez spółkę O., a podpisy na fakturach nie były podpisami księgowej. Potwierdzeniem tego był wzór faktur O., podważający rzetelność wystawionych faktur. Z kolei z zeznań A. B. wynikały jego powiązania z M. G. oraz przedstawiono w nich obieg wystawionych przez niego faktur. Świadek ten nie posiadał żadnej wiedzy na temat dokonywanych dostaw materiałów budowlanych. Ponadto - jak zaznaczył Sąd pierwszej instancji - z zeznań skarżącego wynikało, że nie wiedział on czy były specyfikacje towaru, przy czym zmieniał w nich swoje zeznania odnośnie obecności na budowie oraz dokonywanych płatności. Płatności te miały być rzekomo dokonywane w formie gotówkowej, odmiennie jak w przypadku rzeczywistych kontrahentów skarżącego. Także z rachunków bankowych nie wynikało, że dokonywane były wypłaty, pozwalające na uregulowanie płatności z fikcyjnych faktur. Z analizy dokumentacji dotyczącej robót budowlanych i dokonywanych remontów, wynikało natomiast, że albo skarżący nie korzystał z materiałów budowlanych wykazanych na zakwestionowanych fakturach, albo prace te były wykonywane jeszcze przed terminem wystawienia spornych faktur.