Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie określenia wysokości podatku od towarów i usług
Tezy

Jeżeli przyjąć, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą wykonywał czynności polegające na osobistym świadczeniu usług projektowych na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło, a czynności te wykonywał na rzecz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej lub przedsiębiorców, a nie wykonywał ich na rzecz ludności, to do przychodów tych miały zastosowanie zasady opodatkowania odnoszące się do przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Jeżeli tak, to podlegały one zwolnieniu przedmiotowemu w podatku od towarów i usług na podstawie art. 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędziowie NSA Jan Zając, Anna Maria Świderska ( spr.), Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Waldemara K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2004 r. sygn. akt I SA/Ka 3013-3031/03 w sprawie ze skargi Waldemara K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz Waldemara K. kwotę 2.371 (słownie: dwa tysiące trzysta siedemdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z dnia 27.12.2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Waldemara K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 12.12.2003 r. Decyzją tą Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzje Urzędu Skarbowego w T. z dnia 6.08.2003 r. określające podatnikowi zobowiązanie w podatku VAT za poszczególne miesiące od grudnia 1997 roku do czerwca 1999 roku.

W uzasadnieniu rozstrzygnięć przedstawiono okoliczności faktyczne sprawy. Wynika z nich, że skarżący od 1.09.1991 r. prowadził działalność w ramach B. w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Usługi wykonywane przez stronę były świadczone osobiście w oparciu o zawarte umowy o dzieło i umowy zlecenia, a przychody z nich wynikające dokumentowano rachunkami uproszczonymi. Przychody były uzyskiwane wyłącznie od osób prawnych lub podmiotów gospodarczych i nie wyczerpywały znamion przychodów określonych w art. 12 ust. 1-6 i art. 13 pkt 2-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem organów podatkowych strona wypełniła przesłanki określone w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż jako osoba fizyczna wykonywała we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2 ust. o VAT w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy. Jednocześnie strona spełniała warunki wymienione w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23.12.1988 r. o działalności gospodarczej, bowiem świadczone przez nią usługi stanowiły zespół wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w celu zarobkowym i brak było podstaw do zwolnienia tych przychodów od podatku VAT w oparciu o art. 7 ust. 1 pkt 6. Ponadto ponieważ począwszy od września 1997 roku wartość sprzedaży u podatnika przekroczyła limit uprawniający do korzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT skarżący z mocy prawa stał się podatnikiem VAT zobowiązanym do składania deklaracji VAT-7 oraz obliczania i wpłacania tego podatku. Utrata prawa do zwolnienia przesądziła o istnieniu obowiązku podatkowego w podatku VAT w latach następnych. Podstawę opodatkowania określono zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W złożonym odwołaniu strona zarzuciła organowi I instancji naruszenie art. 2 ust. 1 i art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT i art. 121 par. 1 Ordynacji podatkowej.

Podniosła, że w decyzji dot. podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok świadczone przez nią usługi zakwalifikowano jako wykonywane osobiście, natomiast w decyzjach wydanych za lata następne uznano to za działalność gospodarczą. Tymczasem podatnik od 1.09.1991 r. do 31.07.1999 r. wykonywał usługi w niezmienionych warunkach i dopiero od 1.08.1999 r. rozpoczął świadczenie usług dla ludności. Oznacza to, że dopiero od tej daty wykonywane czynności przestały wypełniać dyspozycję z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Strona 1/5