Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia WSA (del.) Izabela Najda - Ossowska, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Ol 807/09 w sprawie ze skargi W. T. na bezczynność Dyrektora Izby Skarbowej w O. w przedmiocie niewykonania wyroku WSA w Olsztynie z dnia 08.03.2007 r., sygn. akt I SA/Ol 93/07 w sprawie podatku od towarów i usług za marzec 2000 r. z żądaniem wymierzenia grzywny w trybie art. 154 § 1 p.p.s.a. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz W. T. kwotę 180 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.
1.1. Wyrokiem z 13 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Ol 807/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w sprawie ze skargi W. T. na bezczynność, wymierzył Dyrektorowi Izby Skarbowej w O. grzywnę w wysokości 2500 zł i zasądził na rzecz skarżącego koszty postępowania sądowego.
1.2. Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z 25 października 2005 r. Dyrektor Izby Skarbowej w O., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w E. z 7 lipca 2005 r., którą określono skarżącemu podatek od towarów i usług za marzec 2000 r. Wyrokiem z 8 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Ol 93/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, działając na podstawie art. 145 § 1 ust.1 pkt 1 lit c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz.1270 ze zm., dalej "P.p.s.a."), uchylił ww. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej. Sąd uznał, że w postępowaniu podatkowym pominięto istotne okoliczności faktyczne i wskazał, że przy ponownym postępowaniu organy podatkowe powinny wziąć pod uwagę wszystkie dowody mogące mieć znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, w szczególności powinny ocenić, na tle całokształtu zebranego materiału dowodowego, informację Urzędu Celnego w B., pisma Państwowego Komitetu Celnego Rosji do Głównego Urzędu Ceł w Warszawie oraz pisma Archiwum Izby Celnej w O. Ponadto Sąd wskazał, że pomocny przy rozstrzygnięciu sprawy podatkowej może okazać się również materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu karnym prowadzonym przed Sądem Rejonowym w C. Skarżący pismem z 25 września 2007 r., a następnie z 26 lutego 2008 r. i 6 lipca 2009 r. wnosił o bezzwłoczne załatwienie sprawy dotyczącej rozliczenia podatku VAT za marzec 2000 r., jednakże pisma te nie odniosły zamierzonego skutku.
2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.
2.1. W dniu 19 listopada 2009 r. podatnik wniósł skargę na bezczynność Dyrektora Izby Skarbowej w O., żądając przy tym wymierzenia organowi podatkowemu kary grzywny i zasądzenia od tego organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego. Skarżący, powołując się na treść art. 286 § 2 P.p.s.a., wskazał, że dwumiesięczny termin do załatwienia niniejszej sprawy upłynął pod koniec lipca 2007 r., czyli przeszło dwa lata temu, skoro akta tej sprawy zostały Dyrektorowi Izby Skarbowej doręczone 16 maja 2007 r. Skarżący podkreślił, że aktywność procesowa organu ograniczyła się do: włączenia do akt sprawy aktu oskarżenia z 20 września 2005 r. w sprawie V Ds. [...], zażądania przekazania dokumentów przedłożonych podczas rozprawy przed WSA w Olsztynie w dniu 12 kwietnia 2006 r. w sprawie o sygn. I SA/Ol 6/06, wystąpienia o wskazanie faktycznych odbiorców tkanin poliestrowych, wydania 29 kwietnia 2008 r. postanowienia o włączeniu do akt sprawy dokumentów, wydania kolejnych postanowień o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy. Ponadto skarżący wskazał, że w ciągu przeszło dwóch lat co najmniej dwukrotnie wzywał Dyrektora Izby Skarbowej do bezzwłocznego załatwienia sprawy (pisma z 26 lutego 2008 r. i 6 lipca 2009 r.), jednak nie przyniosło to żadnego efektu. W ocenie skarżącego, analiza dotychczasowego postępowania organu podatkowego wskazuje, że podejmuje on działania pozorne, których jedynym celem jest przedłużanie prowadzonego postępowania w nieskończoność. Tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy - w opinii skarżącego - świadczy o tym, że nigdy nie doszło do wyłudzenia podatku. Podkreślił przy tym, iż prowadzone wobec niego dochodzenie zostało prawomocnie umorzone 30 stycznia 2001 r. z uwagi na to, że czynu zabronionego w ogóle nie popełniono.