Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 5 listopada 2015 r. sygn. akt I SA/Ol 618/15 w sprawie ze skargi T. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O.) z dnia 17 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2009 r. do lipca 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. kwotę 2.700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Ol 618/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę T. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 17 grudnia 2014 r. o nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2009 r. do lipca 2010 r.
Z uzasadnienia przedmiotowego rozstrzygnięcia wynika, że decyzją z dnia 23 lipca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w O. określił T. K. za wskazane wyżej okresy zobowiązanie w podatku od towarów i usług w wysokości 0 zł oraz podatek do zapłaty na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z tytułu wystawienia faktur VAT w łącznej kwocie 31.366 zł.
Organ stwierdził bowiem, że strona błędnie zaliczyła uzyskane w latach 2009-2010 przychody z tytułu profesjonalnego uprawiania piłki siatkowej, na podstawie umów z P. [...] S.A., O. [...] S.A. i J. [...] S.A., do przychodów z pozarolniczej działalność gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tymczasem skarżący uzyskał przychód z uprawiania sportu oraz działalności trenerskiej, zaliczany do przychodów z osobiście wykonywanej działalności, określony w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 2 cyt. ustawy. Strona jako zawodnik współzawodnictwa sportowego zawarła umowy z J. [...] S.A. oraz P. [...] S.A., a następnie - z racji bycia zawodnikiem klubu siatkarskiego - umowy z O. [...] S.A. w zakresie pracy przy organizacji meczów siatkarzy A. [...] (usługi sportowe) i w zakresie usług trenerskich. Ponadto ze spółką P. [...] strona zawarła umowę na świadczenie usług reklamowo-wizerunkowych. Usługi te wykonywane były przy wykorzystaniu wyłącznie lub przede wszystkim organizacji i infrastruktury podmiotu, na rzecz którego działalność była prowadzona, nie powodowały ryzyka ekonomicznego u zleceniobiorcy, a realizacja postanowień umów nie powodowała odpowiedzialności podatnika wobec osób trzecich. W konsekwencji powyższego, mając na względzie art. 15 ust. 1 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług organ uznał, że strona nie jest podatnikiem tegoż podatku, a zatem nie była uprawniona do wystawiania faktur VAT, w tym faktur korygujących na rzecz wymienionych podmiotów. Z dniem 31 lipca 2010 r. strona podjęła decyzję o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej i na jej wniosek nastąpiło wykreślenie jej z rejestru podatników VAT. Tym samym w 2014 r. strona nie była uprawniona do skorygowania faktur VAT wystawionych w okresie prowadzenia działalności gospodarczej. Stosownie zaś do art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług organ orzekł, że strona ma obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług wynikającego z wystawionych faktur. W związku z faktem, że strona nie była podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, stosownie do treści art. 86 ust. 1, nie przysługiwało jej prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.